We hebben heerlijk geslapen en vervolgens ontbeten in onze herberg in Ball Hill, een gehucht met tweehonderd inwoners, die volgens mij allemaal gisteren in de herberg hebben gegeten of gedronken. Maar nadat de herberg gisteren om 10 uur ’s avonds dicht ging was het er heerlijk stil in onze gekoelde kamer. Hoe anders was dat gisteren in Oxford.
Om allerlei redenen, die ik later verklaar, hebben we geen haast en na wat huishoudelijke klussen hebben we pas om half één een pret moment, die dus meer als lunch dan ontbijt fungeert. Vervolgens wandelen we wat door deze stad, om naar de start te lopen van wat één van de hoogtepunten blijkt te zijn van deze vakantie; wij krijgen een rondleiding door de gebouwen die Oxford University vormen.
We hebben genoten van Bath, waar we op deze zondag nog een ontbijtje eten bij een lokale koffie- en broodjeszaak, om vervolgens de auto op te halen, te parkeren bij het hotel, vol te laden en vertrekken naar onze volgende bestemming, de universiteitsstad Oxford. En zo reden we rond een uur of elf uit Bath met Apple kaarten op standje toeristische route. Ik wist niet van het bestaan, maar Robert heeft die geheime knop blijkbaar weten te vinden.
Wat een heerlijk hotel, met twee majestueuze bedden inclusief een heerlijk, bijna onhoorbare, airco. En daar maken we de afgelopen nacht bijna 10 uur gebruik van, om vervolgens een simpel ontbijt te nuttigen bij mijn pret moment. Gedurende mijn laatste verhaal was ik volledig onduidelijk over de bestemming waar we nu zijn, behalve dat het anders is dan we deze reis hebben meegemaakt.
Vandaag is de dag van de langste rit hier op het Britse eiland en vertrekken we uit het mooie Wales, waar we nu al van weten dat we te weinig aan dit gedeelte van Groot Brittannië hebben besteed. Het is voor nu niet anders, maar deze lange rit besteden we nog redelijk wat tijd in Wales, met al haar natuurschoon.
Het was voor mij een onverwacht goede nacht in het oude station van Betws-y-Could. Ik houd niet van quirky, al is het appartement door een beroemde ontwerper gestileerd. Nee geef mij maar een luxe zakenhotel, met airco en vooral geen Perzische tapijten op de vloer. Maar eerlijk is eerlijk, de fan deed zijn werk goed en het bed lag heerlijk en zo heb ik bijna 9 uur achter elkaar geslapen. Voor mij een zeer quirky fenomeen, want meestal is 5 tot 6 uur wel de standaard.
Wat een heerlijke dag hebben we gisteren gehad en daarom besluiten we vandaag tot twee dingen. Als eerste slapen we uit, maar zijn we vroeg genoeg voor een ontbijt hier in het hotel. Ten tweede besluiten we niet naar Manchester met de trein te gaan, want gedurende de bustocht van gisteren bleek wel dat we nog lang niet alles in The Pool hebben gezien.
Wat een geweldige roadtrip hebben we toch bedacht. Van grote steden, meren, dorpen,mensen en het is tot nu toe, allemaal goed. Zo ook was ons ontbijtje bij Sainsbury om vervolgens uit Windermere te vertrekken. We hebben te weinig gedaan met het dorp, maar ook met het Lake District. Het weer is te slecht, iets waar we niets aan kunnen doen, alhoewel we wisten dat dit een doorstart plaats was naar de volgende grote stad.
Terwijl ik dit tik, heb ik zojuist de meest magische mysterieuze tour achter de rug en wat hebben we daar op allerlei manieren van genoten. Terug naar `Glencoe, waar we ’s ochtends wakker wordt met een ontbijtmand waar we in badjassen heerlijk van genieten, maar ook weer redelijk snel afscheid van moeten nemen om naar onze volgende bestelling te rijden, midden in het Lake District.
Nadat we voor ons doen heerlijk uitslapen gaan we naar mijn eerste pret momentje en dat is een heerlijk ontbijt bij Pret-a-Manger. Even geen geheister met eggs, bacon, sausages and white beans in. tomato sauce, nee gewoon een pistoletje ham met appelsap. Laat duidelijk zijn dat dit geen klacht is. We hebben hier in Groot Brittannië heerlijk gegeten, met hier en daar de gebruikelijke teleurstellingen.
Het is zaterdagavond 7 juni, kwart over 10 lokale tijd, we verblijven in het Lake District nadat we vandaag The Dear Green Place eerder deze ochtend hebben verlaten. Ik ga met mezelf weer een keer de 1 uur challenge aan. 1 verhaal in een uur inclusief foto’s gepubliceerd op het net. Soms heb ik van die uitdagingen nodig, want anders verzand ik in een verhaal en geniet te weinig van de dag waarin we nu leven.
Vandaag nemen we met wisselende gevoelens afscheid van alle elementen vanAn t-Eilean Sgitheanach, the Isle of Skye. De natuur is geweldig, de weer elementen soms gewelddadig, de mensen meer dan vriendelijk en ons te kleine hotelkamer te licht en te klein.
Als schrijver van een dagelijkse blog is het niet altijd makkelijk om weer een unieke en/of grappige titel van het verhaal te bedenken. Dit zo’n verhaal en daarom heb ik gekozen voor “An t-Eilean Sgitheanach” wat de de Schots-Gaelische woorden zijn voor het Engelse “Isle of Skye”. In het Nederlands is dat dan weer “Het eiland van kunstleer”. Overigens is dat niet mijn eigen grap, maar die van MvL, waarvoor ik haar hartelijk dank als je het een leuk grapje vindt.
Fort William was helemaal ons plaatsje en alhoewel het gezellig was, werd het gisteren avond niet al te laat. Het was dan ook een maar een zondagavond hier in een dorpje in de Schotse hooglanden en ook hier moeten de hooglanders, net als de laaglanders, weer vroeg aan de slag. Weliswaar, de eerstgenoemde aan het werk en de laatstgenoemde als toerist op pad. En zo om kwart over acht de een aan een Engels ontbijtje en de ander aan een fruit ontbijtje, om al om kwart voor negen zaten we in de auto.
Achteraf kan ik nu zeggen dat het de laatste dag in E-din-burg het gezellig was en het daardoor te laat werd, waardoor we vandaag te laat vertrekken naar onze volgende bestemming. Na een snel ontbijtje in het Wilde appartement rollen we onze koffers naar de geparkeerde auto, laden we ze in de auto om vervolgens de Schotse hoofdstad rond een uur of half elf achter ons te laten.
Gisteren hebben we onze dag van vandaag al helemaal bedacht. Dus even geen English Breakfast, maar ook de Schotse kroonjuwelen kunnen ons gestolen worden. Overigens dat laatste feit wordt wel mede ondersteund door het gebrek aan kaarten deze hele dag. Gisteren zijn we muzikaal, maar niet al te laat geëindigd. Toch stappen we de Pret-a-Manger pas om half elf binnen, waar we, vrij-van-gebakken, simpele broodjes eten en vruchtensappen drinken.
Nadat we gisteren zonder problemen naar Bamburgh zijn gereden, zien we vandaag vol vertrouwen tegemoet om naar de grote stad Edinburgh te rijden. Maar dat kan natuurlijk niet zonder een goed Full English Breakfast, die we beide iets minder full maken door het schrappen van de blood pudding, oftewel bloedworst. Na het stevige ontbijt is de auto snel gehaald en de koffers ingeladen om op weg te gaan richting Auld Reekie. En et als gisteren kiezen we niet voor de snelweg, maar een route langs de prachtige kust van Northumbria.
Wat een heerlijke nacht hebben we gehad in het nieuwe hotel Dakota in Newcastle Upon Tyne, wat we afsluiten met een even fantastisch ontbijt. Het nadeel van een Europese vakantie is, dat ik zeker in het begin niet meer de ochtenden vroeg heb om een verhaal te tikken en zo schrijf ik dit verhaal in een leuke pub ergens in de avond in Edinburgh.
Ondanks de waarschuwingen voor hoge golven, die te zien waren op de schermen van het schip, bleef de avond en nacht rustig aan boord van de King Seaways en hebben we al wiegend heerlijk geslapen, om rond een uur of zeven Nederlandse tijd wakker. Voor deze overtocht niet zo relevant, maar de boot voert altijd de tijd van centraal Europa. Dus als je vanuit Engeland vaart, kan het zo maar zijn dat je je reservering met een uur mist. Of dat nu een uur te vroeg is of te laat, daar heb ik nu even geen zin in om dat te berekenen.
Vandaag is een reisdag, waar we zelf heel weinig inspanningen voor hoeven te doen. Het enige wat wij hoeven te doen vandaag zijn de ritsen sluiten van de tassen en koffers, ze verplaatsen naar de auto en vervolgens de auto te verplaatsen naar de haven van IJmuiden. Die laatste taak is overigens alleen door Robert uitgevoerd. En zo gebeurt het dat we rondom 11 uur in de auto zitten en afscheid nemen van ons hoekpaleis om anderhalve uur later bij de woning voor de komende 18 uur aan te komen; The King Seaways.
Het is maandagavond 26 mei 2025 en het is voor de allereerste keer dat ik thuis zit om het eerste verhaal van een nieuw avontuur te schrijven. Meestal schrijf ik zo’n eerste verhaal op Schiphol de dag voordat we naar een ver oord vertrekken en dat verre oord was meestal de Verenigde Staten.
Wat hebben we een fantastische vakantie gehad in de Lone Star State. De natuur, de steden, maar vooral de mensen zijn geweldig. Gelukkig zien we achteraf de positieve dingen van deze vakantie in de staat Texas. De negatieve dingen hebben we achter ons gelaten en kan worden gelezen over de dag van 18 juni 2024. En ja de warmte, daar gaan we het maar niet meer over hebben.
Na de prima dag van gisteren, word ik vandaag anders wakker. Gisteren werd ik moe en niet helemaal stabiel wakker. Vandaag, hetzelfde als gisteren + meer. Laat duidelijk zijn, dat onze vakanties geweldig zijn, maar niet altijd even goed voor de gezondheid. Maar tot nu toe heb ik problemen, als ze er waren, altijd weg kunnen slikken met twee paracetamols en de inhoud van een flesje cola. Helaas…..
Dallas was heet, maar meer dan goed. We verbleven in een hotel, wat met stipt onze nummer 1 ooit is geworden. Ga je ooit naar deze prachtige stad, verblijf dan in het Kimpton in Deep Ellum. Het kost een duit of twee, maar het is drie duiten waard om daar te zijn. Het is niet alleen het comfort, maar ook de betrokkenheid van de mensen die er werken. En die betrokkenheid viel meteen op, omdat het personeel zich af vroeg, waarom ik niet bij het ontbijt was.
The Big D. Triple D had het ook gekund. Het zijn een paar van de bijnamen van Dallas en deze bijnaam sprak het me meeste aan (wink, wink). Het was in 2009 ons startpunt van onze verkenningstocht van het zuiden van de Verenigde Staten. En bijna op de dag af zijn we er 15 jaar later weer.
Als ik nummers in het Engels ga uitschrijven, dan zou de bezoeker kunnen weten dat wij een bepaald type museum…
We zijn in Fort Worth! 15 jaar geleden wilde ik deze stad al bezoeken, omdat dit Cow city is! Hier lopen de stoere mannen met de cowboy hoeden en de cowgirls zijn natuurlijk ook en net zo prominent aanwezig.
Na een snelle Starbucks zetten we Apple kaarten op ons hotel in Fort Worth, terwijl we zeggen; Dit gaat een saaie rit worden. Boy, wat zaten wij fout! Dit is een rit over de highway, een graadje minder dan de snelweg, maar niet of nauwelijks minder hard. Waar we eerst het uitzicht hebben over akkers, jaknikkers en ja, wederom niets., wordt het later echt heel anders.
We hebben geen haast vandaag, dus slapen we een keer goed uit. Dat kan ook, want Lubbock heeft weinig te bieden voor een stad van 310.000 inwoners. En zo rijden we rond een uur of 12 naar ons lunchadres: Cast Iron Grill. Een grote tent, waar de heer wordt geprezen en het zit vol met bijna alleen maar blanke, te dikke mensen en hun kinderen.
De biertjes en cocktails waren lekker gisterenavond, maar de tijd deze ochtend is toch onverbiddelijk. Dus gaat de wekker om half acht, douchen we, nemen we een licht ontbijt bij de koffieboer uit Seattle en rijden we rond negen uur uit El Paso. We beginnen zo vroeg omdat we de langste rit van deze reis gaan ervaren, waar we ook nog eens een uur gaan verliezen en we een Nationaal Park willen bezoeken.
De bedden van ons hotel doen volledig hun taak, misschien te goed zelfs, want zonder wekker worden we voor ons doen op vakantie laat wakker en verlaten we het hotel rond 11 uur om naar Starbucks te lopen voor een wat normaler ontbijtje.
Het was niet laat gisteren, maar ook niet vroeg deze ochtend. We kunnen het rustig aan doen vandaag, want de…
We komen beide tot de conclusie dat Terlingua een fantastische ervaring is, maar na twee overnachtingen is het ook goed zo. Dat komt door alle kleine minpunten, die bij elkaar opgeteld het voor nu klaar is.
Het was te gezellig gisteren, dus niet al te vroeg vanochtend maar tegen half elf in de ochtend gaan we naar de ontbijttent in Terlingua: Espresso Y Poco Mas. Vertaald espresso en weinig anders, maar ze hadden we ontbijt burrito’s op het menu staan en dat hebben we dan ook genomen, alhoewel ik dit met enige tegenzin deed.
Een ieder begrijpt wel dat we hebben ontbeten, dat het bij een Duitse tent was en dat we het hotel op een bepaald tijdstip verlaten. Wat je wellicht niet weet is dat we ons gaan verplaatsen naar het, misschien wel, meest spannende onderdeel en stop van deze reis.
Fredericksburg is meer dan aardig en heeft meer dan 1 beroemde inwoners gehad. Daar kom ik later op terug, want eerst moet ontbeten worden natuurlijk en dat we im Rathskeller en het is een goede en stevige ondergrond voor de rest van de dag. Want we hebben een tweetal punten op het programma staan, beide wat je helemaal niet zou verwachten van ons en van de omgeving.
Wat ik gisteren vergeten ben te melden, is dat we naast de Italiaanse en Mexicaanse keuken, ook de Duitse keuken hebben uitgeprobeerd en wel bij Schilo’s. En daar hebben we gisteren en ook vandaag ontbeten. Voor mij zijn de Duitse invloeden hier in Texas verrassend. Ik wist het van Pennsylvania; D(e)utch Amish people en in North Dakota met de hoofdstad Bismarck. Blijkbaar zijn er veel Duitse immigranten via de haven van Galveston Texas ingetrokken.
Remember the Alamo! Het is een gevleugelde uitspraak hier in de Verenigde Staten. Het drukt moed, kracht en doorzettingsvermogen uit en is een must-do hier natuurlijk in San Antonio. Wij herinneren ons de Alamo al sinds 2007, maar dan heb ik het over het autoverhuurbedrijf.
Al een tweede verhaal met het woord blauw in de titel en net als gisteren gaat het over een activiteit die we hebben gedaan en niet over de lichamelijke toestand. Dit verhaal begint in het lichaam van Christus, waar we een heerlijke avond achter de rug hebben en waar we deze ochtend één van de weinige activiteiten van deze dag gaan plegen.
Dat favoriete moment van gisteren, dat ik het eerste echte verhaal schreef over de tocht naar Amerika, hebben jullie kunnen lezen, terwijl al koffie zippend naar de ijsbaan keek. Maar eigenlijk komt het echte favoriete moment, van ons beide, na het eerder beschreven moment en het gaat over het eerder beschreven apparaat.
Sloot ik op 11 juli 2019 af met “We will be back once”, was dat niet vermoedend dat de wereld ruim drie jaar in haar greep werd gehouden door een onzichtbaar monster. Maar bijna 5 jaar na dato kunnen we met recht zeggen: We are Back!
Alles is groot, groter, groots in de eenzame ster staat in een firmament van 50 sterren. Uiteraard begrijpen de trouwe lezers dat die 50 sterren slaan op de Verenigde Staten en die eenzame ster is een verwijzing naar de bijnaam van Texas; The Lone Star State.
La Dernière Étape, de laatste etappe, een tijdrit van twee uur en veertig minuten, waar we om half drie in de middag op zaterdag 25 juni 2022, niet over de finishlijn rijden op de Champs-Élysées, maar nu de denkbeeldige finishlijn ergens op de Ceintuurbaan in Deventer.
Une Europe Unie; Één verenigd Europa, dat is het thema van dit verhaal, dat betekent dat in twee dagen in 1 verenig. Maar verenigd staat voor veel meer; dat leg ik straks uit, maar het is wel een thema, niet alleen van deze vakantie, maar ook van de vakanties van de twee jaren hiervoor.
We nemen een voorschot op wat er met de echte Tour de France gebeurt in twintig vierentwintig. Onze rondreis door Frankrijk eindigt niet in Parijs, net als de echte over twee jaar. De echte, vanwege conflicterende drukte met de volgende Olympische Spelen, de onze vanwege conflicterende financiële belangen.
Vandaag blijkt een dag van hoogte- en dieptepunten te zijn. Het plan was om een uitstap naar Italië te maken, via de gesjeesde kabelbaan vanuit Aiguille du Midi, een berg die we vorig jaar hebben geslecht en wat een fantastische ervaring bleek te zijn. Iets wat niet goedkoop zal zijn, maar waar we spijt van hebben dat we het vorig jaar niet hebben gedaan.
Gisterenavond hebben we een aantal lastige besluiten genomen, maar wederom geven ze rust. En met een goede blower heeft de één beter geslapen dan de andere. Iets waar we al bang voor waren gisteren. En één van de besluiten was dat het vandaag een rustdag zou worden, met weinig intensieve activiteiten.
We weten niet of het in de echte Tour de France ook zo werkt, maar gedurende onze rondreis door Frankrijk, Notre Tour de France, in ieder geval wel. We besluiten een aantal dingen te veranderen gedurende deze zeventiende etappe
Deze zestiende etappe gaan we één van de meer beroemde bergen slechten van de echte Tour de France. En dat is natuurlijk “Le Mont Ventoux”, dat slechts een ruim uur verwijder is van Avignon. Een buitenkans die we natuurlijk niet willen laten schieten
We gaan vandaag een korte periode van onzekerheid tegemoet, we weten niet precies wat we willen doen de laatste week van onze rondreis door Frankrijk. Die onzekerheden worden veroorzaakt door voornamelijk door het weer, want het is, net als in de rest van Europa, vreselijk warm en de hittegolf, canicule op z’n Frans