Het was te gezellig gisteren, dus niet al te vroeg vanochtend maar tegen half elf in de ochtend gaan we naar de ontbijttent in Terlingua: Espresso Y Poco Mas. Vertaald espresso en weinig anders, maar ze hadden we ontbijt burrito’s op het menu staan en dat hebben we dan ook genomen, alhoewel ik dit met enige tegenzin deed. Het was niet verkeerd hoor, maar bonen, uien en chorizo in een pannenkoek is toch niet mijn ideale ontbijt. Sterker ik wil liever niets, maar we hebben een druk, niet fysiek, programma vandaag, dus iets in de maag is wel verstandig.
Al heel lang staat het desolate Big Bend National Park op mijn emmerlijst en als je een rondtrip door Texas doet, kan het natuurlijk niet ontbreken. Ik ga jullie niet vermoeien met wat we allemaal zouden gaan doen met het water en een jeep, want door het gebrek aan water en een te hoge temperatuur gaat het allemaal niet door. Nee, we gaan weer ouderwets pre-2013 een National Park bezoeken, vanuit de koele auto, dat we af een toe verlaten om foto’s te maken. En dat werd ook bevestigd door de park ganger die ons absoluut waarschuwde niet te veel activiteit te vertonen.
Big Bend, de grote bocht staat allemaal in het teken van de omgeving van de Rio Grande, die hier bijna een bocht van 90 graden neemt en haar stroom van zuidoost naar noordoost veranderd. Het park herbergt meer dan 1200 plantsoorten, 450 vogelsoorten, 56 verschillende soorten reptielen (juk), en 56 diersoorten. Van die laatste twee soorten zijn de zwarte beer, bergleeuw en de ratelslang wel de bekendste, althans wat ik dan weet (en dat valt tegen dus).
Allereerst rijden we naar de Santa Elena Canyon, waar we een boottocht zouden doen in deze slot canyon. Maar we begrijpen nu waarom het niet door ging, want de Rio Grande, is vooral Rio, niet zo, Grande. Het is een modderstroompje (onthou dat even). En aan de andere kant van dat modderstroompje, staat een grote stenen muur. Nee, niet die van the Donald, nee eentje die zich in miljoenen jaren heeft gevormd. Dus ik vraag me af waarom, hij waar we zijn naam nooit meer van gaan noemen, zo nodig een muur wilde hebben en laten we hopen dat het bij “wilde” blijft.
Het park is groot, ongeveer 10% van Nederland, dus naar een volgende plek rijden neemt wat tijd in beslag. We besluiten te rijden naar de bergen, om de warmte van 37 graden een beetje te ontlopen, maar dat is dan even een rit van ruim een uur. Een prachtige rit naar de Chisos bergen, die het hart vormen van dit Nationale Park. We bezoeken daar het bezoekerscentrum en komen daar te weten waarom die modderstroom toch bijzonder is. Want de park Ranger daar verteld ons, dat hij sinds mei helemaal geen water heeft gezien in de Rio, niet zo, Grand. De regen die de laatste dagen heeft die modderstroom dus veroorzaakt en dat blijkt bijzonder te zijn.
Het is in de bergen maar 30 graden, toch merken we dat de warmte van de laatste dagen ons vermoeid, dus nemen we de mooi foto’s en besluiten terug te gaan naar Terlingua voor een late lunch en ja alweer Mexicaans. Dit keer bij the Chilipeper. Het is beter dan dat van vanochtend, maar ik merk wel aan mezelf dat er een tijd gaat aankomen, waar ik geen boon meer kan eten. En dat zeg terwijl ik dit verhaal schrijf in de meest Mexicaanse stad van Texas, nee de Verenigde Staten.
In Terlingua was het natuurlijk ook warm, dus lessen we onze dorst, sjokken tussen etablissementen, eten we weer Mexicaans bij de Starlight Theatre (maar zoveel beter dan rest van de dag) en besluiten we eerder terug te gaan dan de dag hiervoor. Want ja, het is een van de licht armste gebieden van de VS. Maar helaas, ook vandaag weinig te zien in deze spookstad behalve dat het op afstand heel erg spookt in de lucht. Ik weet dat we de gevolgen daarvan morgen zullen ervaren.
