Eindelijk dan, we hebben het gevoel dat we hebben kunnen uitslapen! Want voor het eerst deze vakantie doen we onze ogen voor het eerst open na negen uur. We verbazen ons er wel over dat het zo lang heeft moeten duren, want meestal waren we na 3 a 4 dagen wel gewend. We denken dan ook dat het een combinatie is van inspanning overdag, bekaf ’s avonds en vaak voor 12 uur al op bed liggend (en dat doen we thuis nooit) dat het langer heeft moeten duren.
En we zijn dan ook benieuwd hoe we ons vanavond weer voelen, want we hebben weer een actieve dag voor de boeg. Moab is allereerst bekend vanwege de twee nationale parken in de buurt, maar ook vanwege haar uitgebreide mountainbike netwerk dat honderden kilometers groot is en één van de trails staat in de top 10 van bekendste trails ter wereld; de Sliprock trail. Wij zijn Hollanders, beschouwen ons als geoefende fietsers en hadden in al besloten Nederland deze moeilijke trail te gaan fietsen.
Dus mountainbikes huren, even ontbijten bij de Subway, onze rugzakken gevuld met water en gaan met die banaan. In theorie ja, maar in praktijk nee. Want na een uur op de fiets zijn we beide helemaal kapot. De fietsomstandigheden in Nederland zijn natuurlijk veel aangenamer; helling 0% temperatuur een aangename 20 graden of minder. In Moab zijn die omstandigheden anders; helling 6% als je geluk hebt en een brandende zon die temperaturen oplevert van 32 graden Celsius of hoger. En dan heb ik het nog geen eens over het zware parkoer. Geen goed idee dus en we gaan na dat uur dan ook rechtsomkeer naar het verhuurbedrijf.
Gelukkig hoef je je hier niet te vervelen en, nadat we weer bij ons hotel waren, hebben we meteen de auto gepakt om naar dat andere Nationale Park te gaan; Canyonlands National Park. Iets verder weg dan Arches maar binnen het uur lieten we ons pas zien en reden het park binnen. Een park dat zo mogelijk een nog dramatischer uiterlijk heeft dan de parken. Het park is letterlijk verscheurd in drie delen door de Colorado River en een afsplitsing hiervan de Green River. Om een ander gedeelte van het park te bereiken moet je letterlijk tientallen kilometers omrijden en het meest desolate gedeelte zelfs meer dan 100 kilometer over onverharde wegen.
Wij rijden het gedeelte binnen dat Island in the Sky heet en in feite een driehoek is. Twee zijden van de driehoek worden gemarkeerd door een enorme klif naar beneden waar de Colorado River Of Green River stroomt. De derde zijde zit vast aan het vaste land. Met andere woorden we rijden boven op een immens grote canyon. En als we na een dik half uur een van de zijden weten te bereiken kijken we in een enorm rood gat met allerlei kleinere canyons waardoor de rivier stroomt. Zo diep en ver weg verstopt dat de rivier geen eens te zien is. Hoe dramatisch kan je het krijgen.
Nou, het kan dramatischer! Hebben de elementen hier honderden miljoenen jaren flink weten huis te houden, één element was er nog nodig om het plaatje compleet te maken. En dat element kwam uit de ruimte vallen; een meteoriet dus die 270 miljoen jaar geleden deze planeet niet kon ontwijken en dat levert voor de moderne toerist van nu weer een aardige hike op naar Upheaval Dome.
Gelukkig is het in het park wat koeler dan in Moab en zo lopen en klimmen we in ongeveer een uur naar de twee uitzichtpunten, wat uiteraard weer mooie plaatsjes oplevert. Maar ook bijna ons de petten kost, want tot drie maal aan toe werden we verrast door een wind burst.
Na deze leuke hike besluiten we, voordat we het park verlaten, nog een korte wandeling te doen naar een arch die het mooiste plaatje van het park oplevert. Maar dat plaatje werd behoorlijk verstoord door een buslading vol met de oudere medemens, die geen enkel begrip heeft voor de efficiënte toeristen zoals wij dat zijn. Wat helpt is een windhoosje die bijna letterlijk de oudere medemens van hun stok of rollator wist te blazen, waarna ze met een vorm van spoed het mooie toneel verlieten. Dat gaf ons mooi de mogelijkheid om mensvrije foto’s te maken, om vervolgens ook het toneel te verlaten en 54 buspassagiers moesten inhalen om onze auto te bereiken.
Al met al een mooie dag in een mooi park dat nog beter werd afgesloten in de vorm van een gezellige avond. We zijn natuurlijk in Cowboyland en hier eet je dus burgers of steaks, maar na veel aandringen van de lokalen zijn we toch naar de Sushi bar gegaan en hebben daar voortreffelijk gegeten om vervolgens de avond af te sluiten in de wereldberoemde bar.
