The Japanese way

Ik kan het nu over onze interne transfer inTokio hebben naar een ruim appartement van meer dan 70 vierkante meter met twee slaapkamers hebben, of over een voettocht naar een park die ons via een bord wel weet te vertellen dat we 3 kilometer moeten omlopen om toegang te krijgen tot het park en de tempel die in het park ligt, maar verzuimt te vertellen dat de volledige tempel in de steigers staat. Ik kan het hebben over een wandeling naar het grootste station ter wereld; Shinjuku Station (新宿駅) en de navenante andere grote gebouwen die ons op 200 meter hoogte geweldige uitzichten geeft over de grootste stad ter wereld. Ik kan het zelfs hebben over de onze shopping taferelen in de wijk Gunci die alle flag stores van alle belangrijke merken weet huis te vesten. Ook kan ik het hebben over het benutten van alle hoeken en gaten in de krappe ruimtes die zie hebben om zo overwacht in een tunnel geweldig sushi te eten en op 1 hoog achter Spaanse tapas te eten. Ik kan het daar allemaal over hebben, maar ik doe het niet. Want na bijna twee weken wil ik het hebben over de Japanners en hun manier van leven. Een stijl van leven die in onze ogen voor- en nadelen heeft waarbij de nadelen voornamelijk door ons, en met name door mij zelf, worden veroorzaakt

Lands eer, lands eigen. En ik zou willen dat we wat van de Japanners zouden overnemen. Er is namelijk geen vriendelijker en eerlijker volk dat ik ben tegen gekomen. In een land zoals Nederland waar criminaliteit en onbeschoftheid te vaak voorkomt is het een verademing om netjes in de rij aan te sluiten en dat door iedereen wordt gerespecteerd, dat je je iPhone kan laten liggen op de straat en dat die iPhone er na een uur nog ligt als die al niet is nagebracht door een vriendelijker japanner. Geef je per  ongeluk een Yen te veel dan krijg je die terug. Geef je een Yen fooi dan zijn ze boos, want ze hebben van te voren  verteld wat iets kost; niets meer, niets minder.   Begrijp je iets niet, dan regelen ze iemand die je het kan uitleggen.

Daarnaast is het ook het meest propere volk dat ik ken. Ja, je moet je schoenen uit doen als je een huis binnenkomt, maar denk eens na wat je eigen schoenen allemaal tegenkomt onderweg. Zo gek is het niet. Ja ze dragen mondkapjes, maar de voornaamste reden is om andere niet te besmetten als ze zelf iets onder de leden hebt. Je krijgt warme vochtige doekjes om je handen te wassen voordat je gaat eten en als je wilt kan je op alle toiletten warm zitten en na nummer 2 je billen schoon laten spoelen.

Maar natuurlijk zijn er ook zaken die het voor westerlingen lastig maakt. Het meest in het oog springende is wel ons gewenning aan ruimte, want waar hier ruimte te kort is wat op een bepaalde manier gecompenseerd word door de kleine japanners is het voor een grote Europeaan lastig om te wennen aan een bed van 1.90 meter in een kamer van 16 vierkante meter wat voor Japanse begrippen gewoon groot is. Het voelt te vaak claustrofobisch aan en dan ben je zoals nu blij met een appartement van 70+ vierkante meter. Maar voor mij is toch wel het grootste probleem de eetgewoontes. Je weet gewoon niet altijd wat je eet vanwege de taalverschillen en zo kan je ineens op de vroege ochtend varkenspoot eten terwijl naast iemand in alle toonaarden zijn noedels loopt weg te slurpen. En dan heb ik het echt over een ruime overschrijding van de toegestane decibel limieten.

Dat was het positieve en het negatieve wat we zelf hebben mogen ervaren en dan is er nog de eigen levensstijl, die af en toe lastig te bevatten is. Zo zijn hier de jongens, mannen en opa’s te geïnteresseerd in schoolmeisjes; weliswaar uitgebeeld door volwassen vrouwen maar toch. Zo was Japan in onze gedachten het walhalla van de techniek, maar er is geen grotere deceptie dan dat. Ik heb nog nooit zo’n ouderwetse gemeenschap mee gemaakt die vasthoud aan tradities. op een bijna communistische wijze wordt van 1 persoon naar vijf anderen doorgegeven dat ik een koffie wil, een ieder met haar of zijn eigen specifieke eigen taak. Krijg je geld terug, dan wordt dat altijd door een collega nageteld. Zo is het lastig pinnen. Zo zijn regeltjes regeltjes, ik heb al eerder verteld dat check in tijd vaak  drie uur is en echt niet 2:59 gewoon te vroeg is. Dat chauffeurs naar je wijzen als hij jou gezien heeft want dan is het veilig om te oversteken. Wil je je afval kwijt dan moet je gewoon aan iemand anders vragen om het te dragen, die persoon zit er dan de rest van de dag aan vast want je. vindt hier geen prullenbak en dat is bijzonder want er is geen land dat ik ken dat zulke schone straten heeft. Behalve nu dan, want het Cherry blossom season is voorbij en na twee weken van pracht mogen ze de rest van de dagen de $%^^& troep ervaren van al die honderden, nee duizenden, waarschijnlijk miljoenen bomen die twee weken lang dit land doen opfleuren om voor de rest alleen maar troep op te leveren.

Maar dat alles, het positieve, het negatieve, het bijzondere, het rare (want geloof me; Obelix zou hebben gezegd “Rare jongens, die Japanners. Maar volledig niet belangrijk want dit is de manier Japan werkt. Dat alles is the Japanese way.