Nu ben ik niet zo’n persoon die zich zelf graag quote, maar op de dag van vandaag gedurende de rit van Durango naar Santa Fe in New Mexico is het toch gepast. Want via een kleine detour passeren we het kleine stadje Los Alamos. Een plek die essenstieel bleek voor de ontwikkeling van Little Boy en Fat Man; de bijnamen van beide atoombommen die respectievelijk op Hiroshima en Nagasaki werden gegooid.
Wij beide houden ervan om cirkeltjes rond te krijgen, sterker deze helemaal roodtrip is daar op gebaseerd. Dus kunnen we deze detour niet weerstaan en bezoeken dit kleine plaatsje om de andere kant van het verhaal te begrijpen. Een verhaal dat in 1942 begint, waarbij gevluchte geleerden uit Nazi Duitsland de Verenigde Staten en het Verenigd Koninkrijk waarschuwden dat de Nazi’s mogelijk een atoombom ontwikkelen. Gealarmeerd dat ze waren ontstaat in 1943 project Manhattan, waar op sites in de staten Washington en Tennessee sites ontstaan om respectievelijk plutonium voor Fat Man en Uranium voor Little Boy te verrijken. Maar er was nog een derde site en die is bij Los Alamos gelegen. Onder de code naam project Y verzamelden de knapste koppen zich om in twee groepen te werken aan de twee bommen en hun ontstekingsmechanismen. Om even aan te geven hoe knap die koppen waren; uiteindelijk hebben 20 van die koppen een Nobelprijs gewonnen. Zo knap dus!
En zo werd in pak en beet twee jaar door 130.000 mensen het meest vernietigende wapen ooit ontwikkeld onder wetenschappelijke leiding van Robert Oppenheimer en militaire leiding van Leslie Groves. Dat eerst werd uitgetest op 16 juli 1945 op een plek hier niet ver vandaan in het White Sands one de codenaam Trinity. Goed tot zover Billypedia, terug naar het nu en Los Alamos. Want ook hier, zoals we van de Amerikanen gewend zijn, wordt er een poppenkast van gemaakt om deze historische plek te vereeuwigen.
Iets waar de Amerikanen over het algemeen heel goed in zijn, maar hier toch een behoorlijke steek laten vallen. De film over het Manhattan Project is goed, maar de rest van de tentoonstelling is te veel tekst op onoverzichtelijke posters en boeit het ons weinig waar Robert Oppenheimer heeft gewoond en zo vertrekken we na een uur de plek van Project Y om de laatste 40 kilometer van deze wederom wonderschone rit af te ronden.
En zo komen we om 3 uur aan in Santa Fe. Dat daadwerkelijk weer een hele andere wereld is dan Colorado. Een wereld die nogal hard en luid binnenkomt omdat we beide moe zijn. Moe? Hoe komt dat nou dan? Nou dat komt door het gefluit van die stoomtrein waardoor Robert wakker werd. Ik persoonlijk vind het boontje komt op z’n loontje, want drie uur eerder werd ik door het gefluit van Robert wakker gemaakt en gehouden, dus ja we waren moe. Maar de geüpgrade kamer bevalt prima en na twee uurtjes rust zijn we geacclimatiseerd en bevalt Santa Fe meer dan goed.
Zo goed zelfs dat we heerlijk genieten van het warme weer, zalig Mexicaans fusion eten Cafe Pasqual’s, een kroegentocht door stadje doen en uiteindelijk in de bar van het hotel een laatste drankje doen om uiteindelijk na 12 uur te gaan slapen. En dit alles natuurlijk terwijl de twee kemphanen uit Noord Korea en het land waar we resideren nog steeds bakkeleien over de grootte van hun hedendaagse Little Boys.. Ik hoop niet dat het eindigt als een van de titels van dit avontuur; Boys and their Toys”.
