Fredericksburg is meer dan aardig en heeft meer dan 1 beroemde inwoners gehad. Daar kom ik later op terug, want eerst moet ontbeten worden natuurlijk en dat we im Rathskeller en het is een goede en stevige ondergrond voor de rest van de dag. Want we hebben een tweetal punten op het programma staan, beide wat je helemaal niet zou verwachten van ons en van de omgeving.
Eerst een klein feitje; We zijn in Fredericksburg en de Pacifische Oceaan is ongeveer 2000 kilometer verwijderd en toch staat hier het National Pacific War Museum. Dat verwacht je op Hawaii of San Diego, niet midden in de staat Texas. Maar daar komt die andere Fredericksburger om de hoek kijken, namelijk admiraal Nimitz; de opperbevelhebber van de geallieerde troepen in de eerder genoemde oceaan. Nog bij leven heeft toestemming gegeven aan een groep vrijwilligers om het museum naar z’n geboorteplaats halen onder één voorwaarde; het museum mocht niet over hem gaan, maar over alle troepen die daar gevochten en gesneuveld zijn.
En dat levert een geweldig museum op, waar stap voor stap het verloop van de oorlag aldaar plaats vond van de aanval op Pearl Harbor tot de twee atoombommen die op Hiroshima en Nagasaki hebben vernietigd. Door veel foto’s, audio- en videoclips werd duidelijk hoe de Japanners uiteindelijk werden verslagen ten koste van vele levens. Vooral de grote schermen waar beroemde slagen werden verduidelijkt waren zeer indrukwekkend en het bezoek was dan ook veel langer dan gepland.
De lunch hebben we overgeslagen, vanwege de eerder genoten grote portie eieren met bratwurst en via een zadenboederij, wat een maand eerder een mooi beeld had opgeleverd, maar nu behoorlijk verdord is, rijden we naar de volgende bestemming in de heuvels rondom Fredericksburg. Dat niet alleen bekend staat als Hill country, maar ook als Wine country.
We zijn niet zo van die drinkers, maar dit wilden we dan toch eens uitproberen. We rijden dus naar een Winery, met wel een hele bijzondere naam, namelijk: Rhinory.
En terwijl we een eerste zip drinken van de niet lokale wijn (huh), zien we waarom deze wijnmakerij, Rhinory heet en jullie hebben Blake al gezien want hij staat prominent op de foto, als hoofdfoto van dit verhaal. Het verhaal is dat ze een groot deel van de winst die deze wijnboer maakt en zorgdragen voor de instandhouding van de neushoorn. En daar dragen wij graag aan bij natuurlijk. We hebben meer aandacht voor het verhaal van Blake en zijn soort, dan voor de wijn. En ik al helemaal, want ik ben de designated driver en neem maar twee slokjes van de prima wijn. Maar als ik Robert mag geloven waren het nou ook weer geen dijenkletsers.
Eenmaal terug in het hotel, doen we weer de gebruikelijke dingen, eten we exzellent bij Otto’s en sluiten we de avond weer af met live muziek bij de zelfde tent als gisteren, maar met een andere tweemansformatie. En zo eindigen we uitstekende dag in bijna in the middle of nowhere. Ik schrijf bewust bijna, want ik weet waar we nu zijn.
