Little Boy

Vandaag gaan we voor het eerst gebruikmaken van onze super-de-luxe tienertour kaarten hier in Japan, want in Nederland hebben we JR passen geregeld die ons met het openbaar vervoer eerste klas van plek naar plek gaat brengen inclusief de Shinkansen; de bullet trein die met 300 kilometer per uur ons door Japan schiet en vandaag worden we geschoten in een kleine twee uur geschoten naar een plek die absoluut één van de hoogtepunten van deze vakantie zou worden en is geworden. Niet zo zeer omdat het nou zo leuk was, het was vooral indrukwekkend.

Want op een hoogte van 550 meter ontplofte een enkele bom die momentaan 100% van alle houten huizen vernietigde en 90% van de stad verwoestte, die momentaan de temperatuur liet doen oplopen tot 7000 graden Celsius, die momentaan een lichtflits produceerde die de schaduw van mensen op beton voor het leven vastlegde en die op dat moment het leven van 70.000 mensen letterlijk verdampte, om voor het begin van 1946 nog eens 90.000 meer slachtoffers te maken en uiteindelijk 260.000 mensen het leven ontnam. Die enkele bom was de eerste atoombom die werd gebruikt, die een eerste stap was tot de capitulatie van Japan, waar de tweede en laatste stap de atoombom op Nagasaki was om Keizer Hirohito in te laten zien dat de oorlog verloren was. Het is 6 augustus 1945 om kwart over acht, de bom heette Little Boy en de plek des onheils is Hiroshima. Tot zover Billypedia; het is een droge opsomming van feiten en verre van oordeel of het nu goed of slecht is. Ik weet dat er mensen zijn die deze blog lezen, die geleden hebben onder het wrede juk van de Japanners en ik ga ervan uit de geschiedschrijvers correct zijn, dat het gebruik van de bommen veel meer leed heeft weten te voorkomen. Neemt niet weg dat je met ontzag en respect deze plek wilt zien en beleven als je in Japan bent.

En nadat we aangekomen waren in Hiroshima, de tram naar ons hotel hebben genomen en een hebben genoten van een Starbucks koffie die werd geserveerd door zeer humoristische Japanse meiden die het onderscheid van onze namen niet begreep maar ons uiterlijk wel kwamen we aan op de plek 550 meter lager dan de hypocenter van Little Boy. Een plek die werd bezet door een betonnen gebouw en symbool is geworden voor de gebeurtenis. Want omdat het bijna lag onder de ontplofte bom heeft het redelijk de effecten van de ontploffing kunnen weerstaan (geen versterking- en weerkaatsingeffecten die veelal verwoestender zijn – einde billypedia). En rondom dit gebouw zijn vele monumenten, gedenktekens, musea en parken gecreëerd. Vooral de tentoonstelling in het museum maakt indruk met al de ellendige foto’s die stuk voor stuk voor zichzelf spreken. Maar het meeste indruk op mij maakt is de eeuwige vlam die pas gedoofd wordt als er geen kernwapen meer in de wereld is. We waren de jaren 80/90/00 goed bezig, maar de laatste decade hebben anderen leiders gekozen zijn, die meer bezig zijn met het meten van de lengte van hun eigen Little boy dan dat ze realiseren wat de eerste Little Boy voor ellende heeft weten te brengen.

Na deze indrukwekkende uren hebben we nog een doel voor deze dag, want we zijn maar een dag in Hiroshima is de tempel op het eiland Miyajima (宮島) en met haar markante poort gelegen in het water die wij als symbool hebben gekozen voor deze vakantie en toegang geeft tot het heiligdom van de Shintoïsten. Op het eiland kom je niet zo maar, daar is een boottocht van bijna driekwartier voor nodig. Een verwelkoming want het is onderhand behoorlijk gaan regenen, maar eenmaal aangekomen op het eiland blijft het miezeren en moesten we gebruikmaken van de alvast gekochte paraplu’s. Ondanks de vele toeristen en de regen is ook dit een indrukwekkende plek die er voor gemaakt is om vastgelegd te worden op de gevoelige plaat en het lukt ons zelfs een paar keer om de poort vast te leggen zonder toeristen op de foto.

Uiteraard is de terugweg net zo lang als de heenweg en is het al bijna vijf uur als we tijd hebben om Hiroshima te ontdekken. Zonder een Cruiffiaanse grap te willen maken merk je aan alles dat deze stad zo anders is dan Osaka, want daar was alles dicht op elkaar gebouwd en hier in Hiroshima heb je brede straten en is alles veel ruimer opgezet. Na ons wat te hebben opgefrist vinden we al snel een restaurant naar onze smaak, waar we de kippenhokken en varkenspoten volledig negeren maar beloond worden met eten die absoluut overeenkomt met de nummer 2 van de 20.000 restaurants in deze stad. En zo komt een topdag na nog wat biertjes in een Ierse pub ten einde in een hotel die genaamd is naar de plek waar het besluit is gevallen om deze stad met een bom weg te vagen; Washington. De ironie!