Terwijl we deze ochtend langzaam wakker worden realiseren we ons dat de laatste week van deze vakantie is begonnen. Een week waar we de activiteiten gaan afbouwen en volop gaan genieten van partytown New Orleans en zijn we benieuwd wat Mobile, geboortestad van Mardi Gras, ons gaat brengen.
Maar zover is het nog niet, vandaag hebben we nog een rit naar Birmingham, Alabama. Nadat de Valet jongens onze auto hadden voorgereden begin ik vandaag met rijden om eerst de stad uit te komen en dan ergens een brunch te scoren. Dankzij het ingewikkelde maar supersnelle snelweg systeem lukt dat al binnen 5 minuten. Verbazingwekkend gewoon, want thuis lukt het me nog niet om binnen 5 minuten de Polstraat uit te rijden.
En zo zijn we al snel op weg naar Alabama en is de stop voor de goede brunch bij de Subway het enige oponthoud. De rit is maar twee en halve uur lang, het wordt steeds rustiger op de weg naarmate we verder van Atlanta verwijderd raken en als we dan ook nog de grens tussen Georgia en Alabama passeren winnen we ook nog eens een uur omdat we in de Central Time tijdzone zitten. En zo rijden we op deze wat druilerige Memorial Day om half twee Birmingham binnen om niet veel later aan te komen bij ons hotel; het voor Birmingham legendarische koloniaal gebouwde Tutwiler hotel, dat recent is overgenomen door Hampton Inn & Suites.
Na onze dekbed-ervaring in Atlanta controleren we ons bed meteen en ook hier blijkt iets mis. Maar het iets vieze kussensloop wordt onder veel Mea Culpa’s en Maxima Culpa’s binnen vijf minuten vervangen en zo hoort het ook.
Niet veel later lopen we het stadje in om in ieder geval het iconische Alabama Theatre van de buitenzijde te bekijken. Maar daar blijft het dan ook wel bij, want het blijft de hele tijd door miezeren. Ondertussen was het al wat later op de middag en hadden we best trek alweer. Gelukkig konden we een aardige tent, genaamd Rogue Taverne, vinden om daar de rest van de middag te blijven en wat te eten en te drinken in het gezelschap van wat lokale bevolking en bediening. Ook hier was het rustig en de bediening kwam veelvuldig vragen of we nog wat wilden of kwamen ze praten om te weten te komen dat we met een toekomstige presidente van de Verenigde Staten aan het spreken waren. Een dikke 10 voor ambitie.
Het is Memorial Day dus niet heel veel is open en daarom besluiten we in het restaurant van ons hotel, Century genaamd, niet onaardig pasta en steak eten. Op aanraden van de ambitieuze bediende gaan we naar een andere kroeg toe om daar wat te drinken en naar basketbal te kijken, maar ook daar wordt het al snel rustig en zo zijn we al voor twaalven weer terug in het hotel om te gaan slapen.
Maar waarom dan Ghost Town? Niet om de nieuwe hit van Madonna aan te prijzen, maar om aan te geven hoe desolaat we ons op straat voelden. Het zal aan het weer en de dag hebben gelegen maar deze hele maandag hebben we minder dan 10 mensen op straat gezien en dat is toch wel heel bijzonder voor een stad met 200.000 inwoners. Maar zelfs al was het zaterdag en had het weer meegezeten dan nog geloven we beide niet dat het een heel dynamisch stadje is.
