Soms is het heerlijk om je weer terug te trekken in je eigen comfort zone en dat hebben we ook gedaan door te kiezen van de geneugten van het Amerikaanse Best Western hotel met normaal formaat kamers en bedden, alhoewel de kussen ook hier hard waren en zo stonden we niet al te laat, vol energie, op om te ontbijten, de koffers in te pakken en ritueel de laatst overlevende paraplu ritueel te verbranden want in regen hebben we geen zin meer in (en de vooruitzichten apps geven ons gelijk). En zo gebeurt het dat we rond een uur of 10 keurig in de rij staan…. voor de bus. De bus die ons naar in een kleine twee en halve uur naar onze volgende bestemming gaat brengen. Een rit dwars door de nog steeds besneeuwde Japanse alpen die werkelijk fantastisch en vermakelijk is en voordat we het weten stappen we alweer uit bij onze eindbestemming; Matsumoto.
De Japanners en hun regeltjes hebben wederom weten te voorkomen dat we voor de normale inchecktijd onze kamer op konden. Elke keer als je het vraagt kijken ze je niet begrijpend aan want de inchecktijd is de inchecktijd en geen minuut eerder en we vanaf nu besluiten we ons er maar bij neer te leggen. Dus nadat we onze koffers klakkeloos afgeven aan de mensen van de receptie en ons geen zorgen maken om alle waardevolle spullen die we bij ons hebben, want criminaliteit bestaat eigenlijk niet in Japan, lopen we, zonder plu, in een bleek zonnetje naar ons enige doel van vandaag; Matsumoto Castle (松本城) oftewel Crows Castle.
Geweldig toch… “Crows Castle”; het kraaienkasteel alsof het zo geplukt is uit de serie Game of Thrones en als we er aankomen ziet het er eigenlijk ook zo uit. Alsof we de set betreden van deze mega-serie en we zijn mega onder de indruk. Dat mag ook wel want ,naast Himeji Castle; het witte kasteel, de absolute nummer twee van mooiste kastelen hier in Japan. Overigens hadden we de kans om Himeiji Castle te bezichtigen gedurende onze tussenstop van Hiroshima naar Kyoto maar die kans hebben we laten schieten. Iets waar we nu zeker spijt van hebben. Maar de nummer twee is natuurlijk geen troostprijs en het levert geweldige plaatjes op en dat komt mede omdat het bezoekersaantal hier gelukkig laag is.
En het werd zelfs beter, want we mochten het kasteel in om via veel klim en klauterwerk te leren over dit verdedigingsbolwerk en na elke keer omhoog of omlaag te klauteren verwacht je eigenlijk leden van de Samoerai (侍) tegen te komen die je aan hun zwaard willen rijgen.
Volledig onder de indruk verlaten we na een paar uur dit zwarte kasteel, want daar komt de naam vandaan, vanwege de kleur van de kraai niet de aanwezigheid van het vogeldier. Om vervolgens volledig niet onder de indruk te zijn van de duffe muffe Japanese style (gewoon kleine) hotelkamer en nog minder onder van het restaurant, dus na de woorden te hebben getypt besluiten we te verhuizen naar de nummer twee qua restaurants hier, wat er niet uitziet maar wel verdomd lekkere burgers serveert om nog een bezoek te brengen aan de hert zwarte kasteel dat geweldig uitgelicht werd. Na een paar drankjes in de lokale Ierse Pub begint Robert in te storten en zo liggen we ruim voor 12 uur onze hoofden te rust op wederom te harde kussens om toch snel in slaap te vallen.