En zo zijn we alweer een week onderweg om de weg naar nergens te ontdekken en wil ik deze blog van onze dag op weg van Wichita naar Kansas City ook een beetje gebruiken om een en ander te evalueren.
Maar laat ik bij het begin beginnen in de vliegtuig hoofdstad van de wereld; Wichita. Want op het moment van opstaan hebben we een vreugdedansje gedaan, we hebben namelijk in onze 25e staat van de 50 verenigde staten geslapen. Dus we hebben 50% van onze missie gehaald, het mag dan ook wel eens een keer na 7 reizen in de Verenigde Staten.
Het was gisteren wederom niet zo heel laat, dus we waren al vroeg op weg richting Kansas City. Nu is dit te doen via de snelweg, maar dat was te makkelijk. Dus hebben we een detour genomen om de prairies van deze staat te ontdekken. Via langgerekte wegen, waar de enige bochten in de weg verticaal zijn vanwege het heuvelige karakter van deze staat, waar er meer koeien dan mensen zijn reden we eenzaam en verlaten naar Tall Grass National Preserve; een uniek gebied met hoog gras. Wellicht lijkt dat niet zo bijzonder, maar het is het grootste gebied met dit gewas. Waar ooit het grootste gedeelte van het midden westen van de Verenigde Staten en Canada bedekt was met dit gewas, is er nu minder dan 4% van over.
Ach, het was best aardig om te zien en we hebben er wat leuke kiekjes geschoten, maar laten we reëel blijven het is geen Monument Valley en al snel zaten we weer op de snelweg op weg naar Kansas City, waar we rond een uur 4 aankwamen.
We zitten in de wijk Country Club Plaza, wat we meteen zijn gaan ontdekken. De wijk is bijzonder pittoresk met terracotta gebouwen gevuld met winkels, restaurants en kroegen, maar we zijn er nog niet uit of het authentiek is of recent gebouwd. De waarheid zal wel ergens in het midden liggen.
Het “toeval” wil dat deze wijk twee van onze favoriete etablissementen herbergt; de Apple Store en de PF Changs, dus na een bezoekje aan de eerste, waar we begeerlijk hebben gekeken naar al de goodies, zijn we naar de tweede gelopen voor een reservering, een middag wonton en een biertje.
Na een uurtje rust in het hotel zijn we weer teruggekeerd naar de Chinees en hebben daar als vanouds heerlijk gegeten. Ik heb wel eens geschreven waarom we de keten niet in Nederland hebben, maar daar kom ik op terug. Immers als we zoiets in ons land zouden hebben, zou het toch minder speciaal worden.
De rest van de avond hebben we voornamelijk in de vrolijke kroegen doorgebracht en zijn wein contact getreden met de lokalen, die zich toch maar elke keer weer afvragen wat we in hemelsnaam in dit gebied of deze stad doen, ons elke keer weer afraden om naar de volgende stad te gaan en uiteindelijk ons bewonderen om het feit dat we deze reis wel maken. En dat maakt ons best een beetje trots; we gaan immers voor de “full experience”.
Een ander aanknopingspunt voor de leuke gesprekken is het feit dat we door “Tornado Alley” trekken. Sterker, deze avond is er een waarschuwing uitgevaardigd voor deze stad. We zijn er ons zeker bewust van en we controleren elke dag weer de vooruitzichten, maar de kans dat we überhaupt een tornado zullen zien in de verte of daadwerkelijk tegenkomen is zeer klein en ook deze avond is probleemloos verlopen. En de voorspellingen zijn zeer gunstig. De temperatuur daalt, wat de tornadoactiviteit zal doen verminderen en onze activiteit overdag zal verhogen, want met hoge dertigers was het de afgelopen week wel heel erg warm.
