West of the Mississippi

Wat hebben we genoten de afgelopen twee dagen van de stad met de bijnaam the Great American City, oftewel Chicago. Op het moment dat we hebben besloten dat we wederom naar de Verenigde Staten zouden gaan, hebben we ons een paar zaken voor genomen. Éen we willen aspecten van dit land meemaken en zoals we nu al weten kan dat maar op één manier; van kust naar kust. En we willen gehoor geven aan datgene wat we op 8 mei 2010 hebben afgesproken met elkaar en vandaag, of beter gezegd morgen na middernacht gaan we daar een belangrijke mijlpaal behalen.

Maar voor nu moeten we met pijn in ons hart afscheid nemen van Chicago en dat doen we vroeg en efficiënt, door Robert het ontbijt te laten regelen bij Starbucks terwijl ik de auto voor laat rijden om vervolgens de koffers achterin te gooien, de route door Siri laten te plannen om vervolgens het stuur aan Robert over te laten om via het efficiënte wegennet Chicago snel te verlaten gedurende de rustige zaterdagochtend.

En terwijl de kompas van de auto nauwelijks afwijkt van de 270 graden bereiken we al snel de rivier de Mississippi en terwijl we die slechten zijn we officieel, al na een week gedurende dit avontuur, in het westen van dit land. Het gebied wat door de VS voor een habbekrats is gekocht van de Fransen en wat beter bekent staat als de Louisiana Purchase. En met het overschrijden van de rivier begeven we ons in het gebied waar menig Pioneer vanuit het oosten het nieuwe, onbekende westen probeert te bereiken, iets wat ons, dankzij ons witte monster makkelijker afgaat dan de originele verkenners van nieuw gebied. Maar net als de Pioneers van toen bereiken wij ook onbekend gebied en wel het 48e onbekende gebied sinds dat ontdekkingstocht in 2006 is begonnen. Het gebied heet Iowa en ons doel is de hoofdstad van deze staat, die ooit door de Fransen Des Moines is genoemd. Stad van de Monniken.

en het woord monniken blijkt voor mij een sleutelwoord voor het einde van de avond, maar niet voordat wij, natuurgetrouw, het Capitool gebouw bezoeken van deze hoofdstad. Nu hebben we al veel zelf-geproclameerde mooiste Capitool gebouwen meegemaakt. Een daarvan ligt er in West Virginia en sceptisch gaan we deze ook bezoeken, met slechts een verschil, namelijk de bevestiging door de gerenommeerde reisboeken, die het stuk voor stuk eens met elkaar zijn dat Des Moines echt het mooiste Capitool gebouw heeft van deze 50 verenigde staten. En al vanuit onze hotelkamer zien we de gouden koepel en dat blijkt niet het enige wat blinkt in dit gebouw. Want naast de gouden beelden, met goud beklede schilderijen is met recht onze gids degene die echt uitblinkt en ons zonder horten of stoten verteld over de geschiedenis van het gebouw, de staat, de oogverblindende bibliotheek waar je afwachtend kijkt wanneer de trappen bewegen zoals ze dat doen in de Harry Potter films en ze weet te vertellen dat het slagschip de Iowa met een klein verschil is gebouwd als drie van haar zusterschepen. Want de USS Iowa was het enige schip met badkuip in plaats van een douche. Waarom? Omdat de Franklin D Roosevelt dit schip gebruikte voor zijn. transport naar de ontmoetingen met de Gaulle, Churchill en Stalin om veel dingen te bespreken, waaronder de 75 jaar geleden invasie in Normandie, waar dit land een hoofdrol speelt om Europa te ontzetten van de Nazi’s en later er voor zorgt dat een verenigd Europa veel beter blijkt dan de tijd voor 1945. Onthoud deze laatste zinnen, ik kom er morgen op terug, want ik realiseerde me vandaag dat junior veel erger is dan senior en dat we geen acht jaar aan Trump vast zitten, maar 16 jaar….

Terug naar nu, want het nu blijkt voor ons en ongeveer 300 pubermeisjes, die bij ons in het hotel veel belangrijker te zijn. Blijkbaar hebben wij dezelfde keuze voor stad en staat als tieneridool en Calvin Klein model, Shawn Mendes, die naast ons hotel in het overdekt (ook belangrijk) stadion vanavond gaat optreden. En terwijl wij ons gaan omkleden voor de avond en met moeite de incheckende ouders met hun 3000 puberende meisjes, maar met succes, weten te mijden, lopen we naar het stadje om daar prima te eten in restaurant Alba op 6th Avenue in East Village. Maar terwijl wij genieten van de gnocchi en steak pakken zich donkere wolken samen boven de stad van de monniken en lijkt het alsof de toorts van de lieve heer zich in één keer weet te richten op dit godvrezende staatje en haar hoofdstad.

Terwijl jullie in Nederland zich opmaken voor het hitteprotocol, krijgen wij maar liefst drie USA alerts, zoals het NL alert, door en maken we ons op voor een regenbui zoals alleen Noach heeft meegemaakt. Die was met zijn ark in ieder geval voorbereid, de meeste inwoners niet en alhoewel we het niet hebben gezien, worden auto’s meegevoerd als kleine bootjes om vervolgens versplinterd te worden door een boom. Dat we het niet gezien hebben is op zich een wonder, want de lucht was na de zonsondergang voor een uur meer dan genoeg verlicht door Donner en Bliksem. En terwijl wij maar een extra drankje nemen, al hopend op betere en vooral drogere tijden, heeft Robert een visioen van 300.000 puberende meiden die hun make-up in orde willen houden en al helemaal niet hun vers verkregen zoen van de toyboy willen laten afwassen door de nederdalende zondvloed. En door dat visioen weten we op tijd een Uber te bestellen, die ternauwernood een vloedgolf van 90 centimeter weet te overleven, maar op tijd is om ons op te halen voordat de vloedgolf van 3.000.000 puberende meiden zich uitstort over deze stad.

En door dit visioen eindigt deze zaterdagavond voor middernacht, iets wat we niet hadden voorzien omdat we graag gebruik hadden gemaakt van het nachtleven van dit toch wel toffe stadje in het midden van Trumpicana. Maar elk nadeel heeft zijn voordeel, want door de zondvloed hebben we volop kunnen genieten van de achtenveertigste nacht in elk van de achtenveertig staten die met elkaar verbonden zijn; met andere woorden: “The Lower 48” en door mijzelf in te leven in het werk van een monnik en met teveel monnikenwerk weet ik daar een toepasselijke film van te maken, dat weergeeft hoe onze ontdekkingsreis heeft plaatsgevonden en alleen maar kan eindigen met de de titel hoe wij, Robert en Ramon, de achtenveertig aaneengesloten staten hebben ontdekt en misschien iets wat niet door iedereen wordt begrepen, vanwege Trumpicana, maar ondanks dat feit, die puist of beter die puisten van de aankomende 12 jaar, waardoor George W. een geweldige president lijkt en ook echt is, ondanks dat zijn we nooit meer hetzelfde en zijn al die 48 staten, met al haar natuur, eigenaardigheden en al die geweldige mensen, die echt anders zijn dan de heersende president, waar ze wel voor hebben gekozen, dat alles is ons dierbaar. Geniet van de foto’s en het filmpje, terwijl wij ons voorbereiden op de Rockies, de tweede tijdzone en een totaal omgegooide reis.