We hebben heerlijk geslapen en vervolgens ontbeten in onze herberg in Ball Hill, een gehucht met tweehonderd inwoners, die volgens mij allemaal gisteren in de herberg hebben gegeten of gedronken. Maar nadat de herberg gisteren om 10 uur ’s avonds dicht ging was het er heerlijk stil in onze gekoelde kamer. Hoe anders was dat gisteren in Oxford.
Zoals ik gisteren al schreef ligt deze herberg bij één van de beroemdste kastelen van de wereld. Een kasteel wat het toneel was van de grootste Engelse soap serie uit, bekeken door bijna een half miljard mensen, wat het lief en leed toonde van de familie van de zevende graaf van Grantham en hun staf. Ik heb het natuurlijk over Downton Abbey en de serie was heerlijk.
Met maar 5 kilometer rijden, weten zowel Apple Kaarten en Google Map ons er niet te brengen. Uiteindelijk brengen de borden langs de weg ons wel bij Highclere Castle, de echte naam van het kasteel. Robert had bijna kaarten geboekt voor een bezoek aan het kasteel, maar kwam er op het laatst achter, dat het kaarten zijn voor 17 juli, niet 17 juni. Met bijna een half miljard kijkers, is een bezoek aan kasteel zeer geliefd, blijkbaar. Maar goed, dan maar een fotootje voor de blog. Helaas, met een half beperkte blik op het kasteel, worden we teruggestuurd.
Dat betekent voor de lezers van dit avontuur, geen foto van het kasteel, maar ook geen woorden over de achtergrond van dit kasteel en haar eigenaren. Ik ga dus niet vertellen dat de huidige eigenaresse, Lady Carnarvon, een direct afstammeling is van Lord Carnarvon. De hoofdsponsor van Howard Carter, die op zijn beurt in 1922 het graf van Toetanchamon ontdekte. Waarna the Lord in 1923 op mysterieuze wijze overleed, mogelijk vanwege de vloek van de farao. Dat ga ik allemaal dus niet vertellen.
Wat ik ook niet ga vertellen, maar ga samenvatten, zijn onze drie laatste dagen van onze vakantie hier in Brighton. Omdat de snelweg is afgesloten, moeten we wel de toeristische route nemen om te komen in deze badplaats. Na een Thaise lunch kunnen we inchecken in een heerlijk vijf sterren hotel en schalen we ons doen en laten drastisch af. Neef Justin heeft gelijk, deze badplaats heeft betere tijden gekend, veel betere tijden. Meestal eindigen in steden zoals New York, Miami, Parijs en zelfs Brussel. Maar voor nu is het helemaal prima. Immers mijn op een na laatste verblijfsplek gedurende onze vorige vakantie, was echt heel veel slechter dan deze plek.
The queen of the Watering Places, zo noemde de dichter Horace Smith Brighton. In de achttiende en negentiende eeuw omdat het zo hoog aangeschreven was bij de Britse Upper Class, Queens, en het zeewater van het kanaal, Watering Places. Dat is niet meer zo, maar de bijnaam volstaat nog steeds. The queens zijn de homo’s die Brighton hebben veroverd, want meer dan 10% van de lokale bevolking voelt zich verbonden met een kleur van de regenboogvlag. The watering places is nu een synoniem voor alle kroegen, pubs, etc., met alle voor- en nadelen die daarbij komen kijken.
Nogmaals het is voor ons helemaal prima. We kiezen ervoor volledig te relaxen. Dat betekent slapen, ontbijt op bed, slapen, naar de meest sjieke Beach club, opfrissen en naar de beste restaurants die deze stad herbergt. En dat herhalen we tot twee maal toe, waar alleen het restaurant voor het avondeten veranderd. De eerste avond was het Peruaans, de tweede avond Pools en de derde avond… Dat hebben we op het moment van publiceren van dit verhaal nog niet besloten. Ik zal het in de reacties vermelden. Als het net zo fantastisch is als de eerste twee, dan hebben we ook vandaag weer een top rustige dag.
Behalve de hoofdfoto, de pier van Brighton, zijn er verder weinig foto’s gemaakt. En als jullie dit lezen, dan zijn wij bezig aan de terugreis naar Deventer, via Dover, Duinkerken met de boot, via de slechte wegen van het Schotland van Europa en rondom negen uur ’s avonds terug in onze nieuwe woning. Het enige wat jullie nog missen is een laatste verhaal over die reis, maar vooral over de samenvatting van deze reis door het land van de roos.
En zoals altijd heb ik wederom veel woorden besteed aan wat ik allemaal niet zou gaan vertellen. Het brengt voor mij ontspanning en rust. De reden waarom ik al snel over ga naar een stramien van twee dagen vertraging, is vooral omdat ik anders nog gedetailleerder ga worden. Zo is dit verhaal waar ik dreig niets te vertellen al weer bijna 750 woorden lang.
