We hebben genoten van Bath, waar we op deze zondag nog een ontbijtje eten bij een lokale koffie- en broodjeszaak, om vervolgens de auto op te halen, te parkeren bij het hotel, vol te laden en vertrekken naar onze volgende bestemming, de universiteitsstad Oxford. En zo reden we rond een uur of elf uit Bath met Apple kaarten op standje toeristische route. Ik wist niet van het bestaan, maar Robert heeft die geheime knop blijkbaar weten te vinden.
We hebben vandaag ook alle tijd. Zelfs op de toeristische route stand, is het maar twee en een half uur rijden en we mogen toch niet eerder dan vier uur het appartement betreden. Onze reisleider vandaag heeft een route bedacht door het gebied wat bekend staat als The Cotswolds. Een gebied in het midzuiden van Engeland met groene rollende heuvels, charmante dorpen en typische honing-gekleurde woningen. Iets wat komt omdat de muren van lijmstenen uit het Jura tijdperk zijn. En het lijkt allemaal inderdaad heel schattig en de toeristische route is heuvelachtig, met wegen die hier en daar overdekt zijn door bomen, de dorpen zijn charmant met idyllische namen zoals: Castle Combe, Bibury, Cirencester, Stow-on-the-Wold en Kent’s Bottom. Sorry die laatste kon ik laten om te noemen. Het is letterlijk en figuurlijk een gat, blijkbaar van Kent.
In theorie schattig, de praktijk is anders. Want die heuvelachtige, bochtige met groen bedekte wegen zijn vaak niet breder dan anderhalve auto en er mag bijna 100 kilometer per uur worden gereden. Die dorpen zullen vast charmant zijn, maar het is deze zondag vaderdag en wat doe je met vaderdag…. Juist, je trekt er op uit. Dus we reden in colonne, beter gezegd file, de eerdergenoemde dorpen in… en weer uit. Natuurlijk geen goed fotomomentje, want zelfs AI weet niet te bedenken wat er achter al die mensen verborgen schuilt.
Op een gegeven moment besluiten we de colonne te verlaten en de rechtstreekse route naar Oxford te selecteren. Maar ook de normale A wegen zijn druk en met remmen, stilstaan en gas geven weten we Oxford uiteindelijk te bereiken. Na ons geïnstalleerd te hebben in ons okay appartement, gaan we eerst maar eens de innerlijke mens bevredigen met wat klassieke pub voedsel en drank.
We hebben hoge verwachtingen voor Oxford. De universiteitsstad van Groot Brittannië, sterker van de wereld. Dit schrijf ik terwijl ik dan maar hoop dat niemand van de universiteit van Cambridge dit verhaal leest. Maar vandaag zijn we toch wat teleurgesteld. Het is op sommige plekken rustig, op andere plekken rumoerig, we eten prima Thais en vragen ons af waar zijn toch al die studenten. Morgen weten we waarom en als je ons avontuur volgt, dan zal dat niet anders zijn. En dat schrijf ik met uitzicht op het blauwe water van het Kanaal, in de zon, zittend op een terras op onze laatste plek hier Groot Brittannië; Brighton.
Door alle drukte hebben we echt geen mooie foto’s kunnen maken, maar op de hoofdfoto van dit verhaal kunnen jullie zien hoe, in theorie, The Cotswolds er uit zien.
