Al een tweede verhaal met het woord blauw in de titel en net als gisteren gaat het over een activiteit die we hebben gedaan en niet over de lichamelijke toestand. Dit verhaal begint in het lichaam van Christus, waar we een heerlijke avond achter de rug hebben en waar we deze ochtend één van de weinige activiteiten van deze dag gaan plegen. Daar waar we zorgen over hadden in de voorbereiding van deze vakantie is waarheid geworden. Het heet, heter, heetst. En daarom hebben we gisteren gedurende het nuttigen van een koel biertje besloten, dat alles wat we in de buitenlucht gaan doen, in de ochtend moet plaatsvinden wanneer het minst warm is; laten we zeggen ongeveer 30 graden Celsius.
Juist ik was diegene die me het meest zorgen maakte over de temperaturen, maar nu eenmaal hier laat ik het als een warme deken over me heen komen. Sterker, door de hitte worden we in de vakantie modus gedrukt, want druk maken kost te veel energie. In mijn beleving ben ik nog nooit zo snel in de vakantiemodus geschoten als dit jaar.
Goed, terug naar de zondagochtend en de blauwe geest. In de baai van Corpus Christi ligt namelijk het vliegdekschip de USS Lexington. Een schip dat een belangrijke rol heeft gespeeld gedurende de Tweede Wereldoorlog. Het wordt de blauwe geest genoemd, omdat de Japanners dachten tot viermaal toe dat ze het schip hebben laten zinken. Het feit dat het nu in de baai van Corpus Christi, bewijst het tegendeel. Hoe ironisch voor de Japanners, het bleek zelfs het eerste grote schip te zijn dat de baai van Tokyo in voer, na de capitulatie van de Japanners na de Nagasaki atoombom.
Vliegdekschepen blijven fascinerend. We hebben er al twee bezocht; de USS Alabama in Mobile, Alabama en de USS Midway in San Diego, California. Het zijn drijvende steden, zelfs al gedurende de tweede Wereldoorlog. Toentertijd woonden slechts 1500 man op zo’n schip. Hedendaags, zijn dat er meer dan 5000 op de nieuwerwetse schepen.
Dat werd ons duidelijk door getoonde film op de boot, in een heerlijk gekoelde bioscoop. Nu ben ik geen pacifist, maar ik werd bang van de getoonde macht en ongekende technologie van een modern vliegdekschip (ik weet het niet zeker, maar volgens mij was het schip de USS Ronald Reagan. Het schip wat we ooit in de baai van San Diego hebben zien liggen). De film liet zien hoe zo’n schip vliegtuigen wist te lanceren en te laten landen. Alhoewel dat landen vroeger ging met behulp van zeer stevige ijzeren touwen. Nu draaien de piloten de motoren naar beneden en landen ze op de plek waar ze maar willen.
Het bezoek aan de USS Lexington levert allemaal mooie verhalen en plaatjes op in een zweterige omgeving. Hopelijk hadden de 1500 mannen 75 jaar geleden een betere airco op de oververhitte Pacific en strijd.
En zo is het tegen 11 uur ’s ochtends en wordt het tijd om onze reis door de eenzame ster staat voort te zetten. Het is maar een rit van ruim twee uurtjes richting the Alamo City; San Antonio.
En want doet onze auto, de Jeep Grand Cherokee 4Xe, het goed! Er is veel ruimte in Texas en de wegen zijn lang en recht. Vroeger hadden we een grapje; Tom Cruise (Control) aan en binnen de lijntjes houden. Met deze auto hoeft dat laatste ook al niet meer, want met de lane assist functie van deze gave bak, corrigeert de auto zichzelf en ik vermoed dat we zelfs niet hoeven te remmen als de auto voor ons te dichtbij komt.
Rond een uur of twee rijden we de stadsgrens binnen van San Antonio en tikken we de eerste 100 aan. De 100 van graden Fahrenheit, wat overeenkomt met 37 graden Celsius. We doen dan ook niet veel meer na de check-in in ons hotel La Contessa gelegen aan de rivier San Antonio. Maar natuurlijk gaan we wel op zoek naar vermaak en verkoeling in het gezellige compacte centrum, wat zich situeert rondom de rivier. Nu lijkt het een soort van Deventer, maar San Antonio is op zes na de grootste stad van de USA met 1.3 miljoen inwoners. De stadsgrens, waar ik eerder over schreef, ligt op 25 kilometer afstand van ons hotel.
Maar in dit geval geldt: Size doesn’t matter, wat het is gezellig. We lunchen heerlijk in ons hotel, genieten van de loop langs de rivier en overleven beide een aanval van vogels. De vogels hebben zeer ongelukkig gekozen om te nesten in een boom, waar dagelijks honderden, nee duizenden mensen langs lopen. Ik begrijp het instinct om je jongen en nest te bewaken, maar dit was ronduit agressief, maar ook vermaak voor een ieder die aan de andere kant van de rivier staan terwijl wij onze hoofden beschermen tegen de snavels. Achteraf, kunnen we er hartelijk om lachen en begrijpen dat we er koddig uitzagen al paniekerig handen slingerend wegrennen. Zucht, wildlife, het doet nooit wat je wil….
We eindigen de dag met heerlijke Mexicaans voedsel van Domino en een paar biertjes in de lokale Ierse Pub; Durty Nelly.
Ook voor nu geldt dat de foto’s komen. Ik merk dat de website oud wordt (of misschien ben ik het, die oud wordt), maar het plaatsen van foto’s verloopt niet heel soepel. Vergeet niet dat het thema van deze website gebouwd is in 2017 op een WordPress versie 4x. We zitten nu op versie 6. En dan heb ik het nog niet over de database die erachter zit.
De foto’s komen, maar daar heb ik even wat meer tijd voor nodig en zo sluit ik dit verhaal van de tweede juni in 2024 af.
