Vandaag een relatief korte trip voor de boeg van maar 347 kilometer, daarom hebben we het vanochtend ook rustig aan gedaan en zijn rond een of half tien vertrokken uit St. Louis. Al snel zaten we op de Interstate 44 richting Springfield, Mo. Gisteren vertelde ik al dat Route 66 eigenlijk niet meer bestaat, maar met een goede beschrijving en het volgen van bepaalde bordjes (zie foto) kan je de route grotendeels volgen.
Omdat we vandaag een rustige dag voor de boeg hebben willen we nu gedeeltes van de route volgen. Nu hebben we een boek van Route 66 en kunnen we borden volgen, maar onze eerste poging om de route te rijden was in eerste instantie niet heel erg geslaagd. De eerste mogelijkheid om de 66 te rijden was kort na het verlaten van St. Louis. Dus wij van de snelweg af en de weg volgen. Op zich een leuke belevenis, want je komt door allerlei schattige dorpjes en je rijdt over wegen dwars door de bossen. Maar ergens is het mis gegaan, want na een klein uurtje rijden waren we weer terug op het punt waar we de snelweg zijn afgegaan (grin).
Dat schiet natuurlijk niet op, dus wij maar weer de snelweg op. Na een kleine 100 km hebben we een tweede poging gedaan. En deze keer wel geslaagd. Het landschap in Missouri is heel anders dan Illinois. Het is hier veel bosrijker en het gebied is zeer heuvelachtig. Dat geeft veel leukere plaatjes dan gisteren.
Op route 66 kom je door allerlei kleine dorpjes, zoals Cuba, Bourbon en St. James. De eerste heeft een populatie van 1637 inwoners (als we het naamplaatbord mogen geloven, ik hoop maar niet dat er iemand is bevallen van een baby afgelopen nacht). Je merkt meteen dat ze in de Verenigde Staten zeer gelovig zijn, want op de 1637 inwoners heb ik toch minimaal 8 verschillende kerken geteld.
In St. James zijn we even gestopt om een colaatje te drinken in een Saloon. Geweldig, net een klein museumpje. Zie het fotoalbum voor wat plaatjes.
Na St. James zijn we weer de snelweg opgegaan om onze weg weer snel te vervolgen. Later hebben we nog een stuk van Route 66 genomen, maar ja die liep ongeveer parallel aan de snelweg. Het enige verschil is de maximum snelheid.
Rond een uur of 4 reden we Springfield binnen en waren we al vlot bij ons hotel. We zijn benieuwd wat Springfield ons gaat brengen. Van diverse bronnen (mensen en boeken) hebben we begrepen dat het niet veel soeps is.
Een weblog moet functioneel zijn en als je over een plek niet veel te melden hebt, dan moet je het ook niet te lang maken. De mensen en boeken hebben gelijk; Springfield is niet bijzonder. Toen we in het stadje waren hebben we zelfs van de inwoners te horen gekregen dat ze niet begrepen waarom we in Springfield zijn gestopt. De enige verklaring kan je krijgen als je de kaart bekijkt en dan zie je meteen dat het de meest logische stop is tussen St. Louis en Oklahoma City.
Verrassend genoeg hebben we hier wel onze, tot nu toe, leukste avond meegemaakt.
Vanaf het hotel zijn we naar de “binnenstad” gelopen. Dat is een groot woord, want voor een stad van 300.000 inwoners is er nauwelijks iets van een binnenstad. Er is hier namelijk zoveel ruimte dat een stad bijna ongelimiteerd kan groeien. Zo is Springfield ongeveer 25 km breed. Hierdoor ontstaan, verspreid door de stad, een heleboel kleine kernen. Het bevordert het gezelligheidsniveau in ieder geval niet en dat wordt bevestigd door de inwoners zelf.
Op het pleintje in de binnenstad, ongeveer een kwart van de Deventer Brink, was een muziekfestival aan de gang en daarom was het redelijk druk. Na even geluisterd te hebben naar de geen eens slechte muziek zijn we op aanraden van een Springfieldse gaan eten bij een Italiaan. Het was een aardig uitziende tent, maar het eten was niet bijzonder. Robert heeft nu nog last van mijn naar knoflookruikende adem. De kok heeft bij mijn gerecht zo veel knoflook in de pasta gedaan, om z’n slechte kookkunsten te verbergen. Maar goed onze buikjes waren weer gevuld.
Later op de avond zijn we naar een club gegaan, waar we al snel aan de praat zijn geraakt met Reggie. Een slimme en aardige gast, die Chief of Staff is van een senator van Missouri. Hij wist ons veel te vertellen over de verschillen tussen de diverse staten en hun democratische systemen. Erg interessant en gezellig. Later hebben we ook nog een vriend van Reggie, Chris, ontmoet. Hij is advocaat en wist ons dus veel te vertellen over rechtstaat. Uiteraard hebben we niet alleen over serieuze zaken gesproken. Opvallend is wel, wie we ook spraken, ze willen allemaal weg uit Springfield. Zo rond een uur of een zijn we teruggelopen naar het hotel om lekker te gaan slapen.
En zo is deze log toch weer langer, dan ik in eerste instantie had gedacht.
