De Film: Delicate Arch
Het was een lange en redelijk zware hike, maar het resultaat was adembenemend; Delicate Arch in het geweldig mooie park Arches. Geniet met ons mee.
- Rood is voor het ferriet in de rotsen.
- Wit is voor de besneeuwde bergtoppen
- Zwart is voor de rest van de bergen
- Groen is voor de immense wouden
- Blauw is voor de onbewolkte lucht
- Geel is voor het kalksteen en
- Paars is voor het Manganiet in de rotsen.
(toegegeven, ik kan ook moeilijk de braakneigingen onderdrukken)
Deze kleuren staan voor de staat Utah en een combinatie van die kleuren zat bijna in m’n broek, want nog nooit ben ik zo bang geweest tijdens een rit hier in de Verenigde Staten. Dat later, laat ik jullie meteen geruststellen; het valt achteraf allemaal erg mee en wees voorbereid op een zeer lang verhaal, want vandaag is een topdag. Laat ik bij het begin beginnen.
En dat begin was al vroeg in de ochtend, althans voor 1 van ons. Zoals ik gisteren al schreef hadden we voor vandaag 2 dingen op het verlanglijstje van Robert staan, namelijk de zonsopgang om 5.20 in Monument Valley en een lange hike naar Delicate Arch.
En zo stond Robert inderdaad om die tijd op het balkon van ons hotel te blauwbekken bij een temperatuur rondom het vriespunt en hij heeft inderdaad een paar mooie foto’s geschoten. Althans dat heb ik zo rond een uur of zeven kunnen bevestigen. Dat en dat de zon inderdaad is opgekomen, ik was er ook niet bang voor. Volledig overschat die zonsopkomsten, dat is kostbare tijd in m’n bed.
Maar we waren beide wel lekker vroeg wakker nu en na een prima ontbijtbuffet en het inladen van onze vracht in onze truck waren we op tijd op weg naar Moab in de staat Utah. Het is een kort ritje van 166 Mile, dus we hebben ruim de tijd om leuke dingen te doen en te zien.
Een van die dingen kwam al redelijk snel op ons pad. Nu moeten jullie weten dat wij al 4 jaar een Lonely Planet van zuidwest Amerika in onze boekenkast hebben staan en nu natuurlijk bij ons hebben. Op de voorkant van dit boek staat een prachtige foto van Monument Valley en het leek ons leuk om die foto in eigen bezit te hebben. Dus al rijdende en kijkend in onze achteruitkijkspiegel op zoek naar dit kiekje hebben we hem uiteindelijk gevonden en het is de foto van deze blog geworden, met als inzet de foto van de Lonely Planet. Volgens mij goed gelukt, alleen onze kleuren zijn wat fletser. Mischien is zo’n zonsopkomst dus toch wat minder overschat dan ik eerder schreef.
Terwijl we onze reis hervatte en Robert de kaart bekeek kwam hij op het idee om een korte scenic detour van 20 Mijl te maken. Prima idee en zo reden we een half uur later op deze geweldige weg met voor ons een massieve berg, die steeds dichter bij kwam en hoe dichterbij we kwamen nam naar ratio het aantal waarschuwingsborden toe. Borden die ons waarschuwden dat we een moeilijk berijdbare weg tegen zouden komen.
Vlakbij deze rotspartij bleek het ook geen berg te zijn, maar meer een klif met prachtige kleurige lagen veroorzaakt door de diverse metaaloxides. Zo eentje die van het ene moment op het andere moment ineens 500 meter hoger zit en daar moesten wij dus op. Willen we dat wel? Blijkbaar wel, want we reden netjes door tot, laat ik het h=0 meter noemen; het begin van de route naar boven.
De weg was net breed genoeg om twee normale auto’s te kunnen laten passeren (wij hebben geen normale auto), de hellingsgraad is voldoende groot zodat je flink wat gas moet geven om niet achteruit te glijden geholpen door het gladde zand dat op het asfalt ligt, dat ook behulpzaam is op snel naderende volgende haarspeldbocht die, net als de vorige, geen vangrail heeft. Ideale omstandigheden toch.
Nu weet iedereen dat ik niet een angstig persoon ben, maar naar mate we stegen op deze geweldige weg en de kleuren van de klif passeren, bouwden naar ratio de kleuren zich op in mijn darmkanaal. Doodeng, maar we hebben het gehaald en op h=500 meter hebben we maar even een pauze genomen en hebben we wel genoten van het uitzicht over de vallei.
Na deze pauze zijn we verder gereden rechtstreeks naar Moab en hebben we genoten van de eerder genoemde kleuren van Utah onder meer normale wegomstandigheden, waar we uiteindelijk om een uur aankwamen bij ons hotel.
We hebben nog veel meer op het programma staan vandaag en we willen graag onze vracht kwijt, maar de zeer onvriendelijk receptionist wilde ons niet helpen; Nee, er is geen kamer beschikbaar, die moet nog worden schoongemaakt. Nee, geen van de 150 kamers is schoon. Nee, we hebben geen veilige plek waar we jullie koffers kunnen parkeren. Dus, voor vanavond is onze eerste doel een rating op tripadvisor doen. Het zal niet meteen positief zijn.
Dus met ons volgeladen truck + twee broodjes van Subway zijn we naar Arches National Park gegaan en bij Balanced Rock hebben we de laatst genoemde lekker opgegeten, waarbij we wel tot de conclusie kwamen dat het minder speciaal is, nu er een Subway in Deventer zit.
De reden waarom we onze koffers kwijt wilden, was dat we het tweede punt van Roberts verlanglijstje gaan uitvoeren (en hier kom ik niet voor een tweede keer onderuit); een lange hike naar Delicate Arch, waardoor we de auto voor lange tijd alleen moeten laten. Maar het was voldoende druk bij het beginpunt, dus met een gerust hard begonnen we aan deze lange wandeling, met alweer behoorlijke hoogteverschillen.
2 jaar geleden wilde Robert deze hike ook doen, maar met het excuus van: het is zo warm (40 graden toen) heb ik er hem van af weten te houden. Dit jaar heb ik het excuus niet. Want ondanks de wolkeloze hemel is het maar een graad of 15, we twijfelen zelfs of we een jas aan moesten trekken. Maar goed dat we het niet hebben gedaan, want de hike was behoorlijk inspannend en al wandelend over geërodeerde en gladde rotsen, het mulle rode zand van Arches en een nauw pad zonder vangrail op een behoorlijk hoge klif (klinkt bekend) bereikten we, behoorlijk zwetend, na een uurtje Delicate Arch.
Wauw, wat een uitzicht…. Absoluut deze, overigens niet gevaarlijke, hike waard. Genietend van het uitzicht hebben we onze longen weer even ontdaan van de verse lucht en hebben we mooie foto’s geschoten. Onder dit verhaal zie je er een.
Oh ja, nog een ding over deze ervaring. Zoals jullie weten hebben we iPhone. Helaas gaat dit in Nederland gepaard met een T-Mobile abonnement en dat betekent dat we thuis niet altijd bereikbaar zijn vanwege het slechte bereik. Je raadt het al; in the middle of nowhere, hoog op een bergtop, heb ik volop bereik met m’n iPhone en de provider is T-Mobile.
Met hulp van de zwaartekracht liepen we snel terug naar de auto, die we ongeschonden aantroffen en zijn we Arches snel uitgereden op weg naar ons volgende doel: Dead Horse Point. Een trip van 30 Mijl die ons een uitzicht gaf over Canyonland en door deze canyons de rivier de Colorado. Ook weer prachtig en misschien kennen jullie het punt wel, want hier zijn Thelma and Louise de canyon ingereden.
Nog 30 Mijl terug en dan kunnen we eindelijk onze bagage inchecken en komt onze geweldige dag en trip tot een einde, waar we naast de indrukken ook verrassend veel potentiële Spare ribs op de weg zijn tegengekomen en dankzij onze oplettendheid niet al vroegtijdig op de gril lagen.
En zo waren we uiteindelijk 12 uur later op de hotelkamer om ons meteen klaar te maken voor de komende avond. Zo’n drukke dag is vermoeiend, maar geeft ook weer veel energie.
Nu zijn we natuurlijk in boerenpummel land, dus vanaf nu zijn we broers en hebben we al drie dagen lang een baard gekweekt, want niet iedereen hier kan gezonde Hollandse jongens, zoals wij, waarderen. Met ons stoerste outfit zijn we na een goeie bar/restaurant gegaan op aanraden van een nieuwe, wel vriendelijke, receptionist. Hier hebben we Spare ribs gegeten van een minder fortuinlijke koe en later hebben we nog twee lokale bars bezocht. Wat betreft boerenpummel land, blijft Moab een goed alternatief; het is gewoon een leuk en gezellig dorp en daarboven op komt natuurlijk de geweldige omgeving.
En nu twijfel ik toch of ik het laatste van vandaag moet schrijven, namelijk de terugreis naar huis….. Nee, doe het niet. Vraag er maar om als we weer in Nederland zijn, want het is te gênant voor woorden om op het web vast te leggen.
En terwijl we omringd door besneeuwde bergtoppen rijden op weg naar onze Salt Lake City en daar al vlak bij zijn sluit ik dit verhaal van gisteren af. Oh ja, zoals beloofd de foto van Delicate Arch zien.
De Film: Crossing Arches National Park
Niet alleen Delicate Arch is prachtig, het hele Nationale Park is op zich een wereldwonder en wij hebben er heerlijk doorheen gereden. Dankzij ons dakraam en het opofferen van een stel vingers vanwege de kou hier een impressie van de woeste wereld. Let wel: het is een lang filmpje dus het kan even duren voordat het geladen is.
