Deze hemelvaartsdag begon voor ons dus een stuk rustiger en later dan we oorspronkelijk hadden bedacht, want pas zo rond een uur of zeven begonnen een aantal wekkers af te gaan en die hebben we ook nog een keer kunnen wegdrukken. Na een stevig van der Valk ontbijt en de rit naar Schiphol hebben we ons in de malle molen van het leven van reizigers gegooid.
Na de gebruikelijke check-in, bagage afgifte, paspoort controle, kop koffie, laatste sigaret, full body scan en in mijn geval een zeer grondige persoonlijke full body fouillering zaten we dan in het vliegtuig op weg naar onze eerste stop van vandaag; Washington D.C.
Maar vanaf toen ging alles dan ook in vliegende vaart. De vlucht naar Washington was rustig en gladjes. Na onze ervaring vorig jaar in Detroit, maakten we ons een beetje zorgen of we onze vlucht naar New Orleans wel zouden halen. We hadden immers maar 2 uur om over te stappen. Maar deze energie hebben we voor niets verspild, want dankzij de vlotte en ongebruikelijk efficiënte afhandeling van de potentiële kwaaddoeners op Dulles airport hadden we maar liefst anderhalf uur over om een kop koffie te drinken en te wachten op onze volgende vlucht.
Ondanks de wat turbulente start van onze vlucht naar New Orleans kan je deze binnenlandse vlucht eigenlijk zien als een treinreis; je stapt in, je wordt vervoerd en je stapt weer uit. Niets geen controle’s meer, alleen je bagage nog ophalen, die we dan ook om 6 uur van de band afhaalden en zo waren we ruim 40 minuten eerder dan verwacht op onze eindbestemming: New Orleans.
Ook de taxirit verliep met de gebruikelijke veel te snelle vaart en zo konden we rond een uur of half zeven ‘s avonds inchecken in ons hotel Place d’Armes. En voor de trouwe lezer mag dat geen verrassing zijn, want dat is ons zelfde hotel als twee jaar geleden (net als dat voor mijn ouders). Wat wel een aangename verassing voor ons was, is dat we dezelfde kamer hebben. Zeer toevallig, maar absoluut geen straf.
Dit hotel met zwembad is heerlijk, het enige nadeel is dat ze hebben geen bar. Maar we wilden deze geslaagde reisdag toch vieren met het drinken van een Budweiser, dus sjokten we, zonder te douchen, met al onze reisgeuren naar de dichtstbijzijnde bar op Bourbon Street.
Overigens worden onze reisgeuren volledig omsloten door de dikke verhitte lucht hier, dus daar zou niemand heel veel last van hebben en voordat we het wisten werden we binnen enkele minuten omarmd door het feestgedruis van eerder genoemde straat en letterlijk door zes vrolijke dames uit Ohio.
Na twee drankjes waren we toch echt toe aan een frisse douche en dat hebben we dan ook maar gedaan om ons vervolgens weer even over te geven aan Bourbon Street met z’n kroegen, de bandjes, een pizza slide en een oprukkend red light district (althans dat viel ons op ten opzichte van twee jaar geleden).
Jullie zijn meestal van mij een Engelse titel gewend, maar deze inkopper kon ik natuurlijk niet verspillen op deze, voor ons 24 uur durende Hemelvaartsdag die we rond een uur of 11 plaatselijke tijd hebben afgerond.
