Er is altijd zo’n moment dat een vakantie omslaat van heerlijk naar geweldig en terwijl we vandaag naar Moab in Utah rijden ervaren we juist die omslag. En natuurlijk is het allemaal bekeken door de roze bril van tante Til, we doen en zullen altijd ons best doen om deze blog niet als een fees(t)boek te doen laten lijken. En we horen graag anders, maar ik denk dat we daarin slagen. Terwijl de ene president vindt dat we samen het land groots maken en de volgende vindt dat het opnieuw groot moet worden gemaakt, is en blijft dit het land van de extremen; qua mensen en natuur. Maar die extremen vind je vaak terug in de natuur en niet de mensen zoals sommigen verwachten.
En de rit van vandaag is zo’n verandering van natuur want we verruilen de grijze machtige toppen van het liberale Colorado, waar je nu bijna op elke hoek van de straat een joint kan kopen, voor de indrukwekkende rode dalen van de ultra conservatieve staat Utah, waar een gekocht biertje soms beperkt mag worden gedronken op de 12 vierkante meter waar je dat hebt gekocht.
En die extremen zijn inderdaad zoals beschreven in de laatste zin van de eerste paragraaf. Qua natuur en alhoewel we deze rit al een paar keer hebben gereden blijft het verbazen. Maar zelfs wij kunnen nog steeds onze ogen uitkijken, door een kleine detour te nemen via de highway 128. Een detour die Robert heeft gevonden ten kostte van de al 8 keer gereden saaaaaie highway 119. En deze autoweg volgt de contouren van de achterzijde van Arches National Park en alleen dat al is een aanwijzing voor mond openvallende taferelen en dat is ook zo. Mede omdat de gemiddelde toerist of bewoner de drie minuten snellere US 119 nemen is dit toch wel het ultieme roadtrip gevoel. Alleen op de wereld al rijdend door een wereld dat volgens ons alleen maar kan worden vergeleken met de eerste indrukken die de marsrover heeft opgedaan.
En ja dit klinkt als een fees(t)boek post, we begrijpen dat, maar we dagen iedereen uit, als je net als ons in de gelukkige omstandigheid bent dat het kan en mag, deze rit na te doen en ons kan weerspreken. Ik ga de uitdaging graag aan. En dezelfde uitdaging ga ik aan met betrekking tot de mensen in Utah, waar de nekken nog roder zijn dan de omgeving hier. Het leven buiten de top 10 steden hier is zwaar en Nederland is echt een walhalla en ik denk dat de mensen waar “onze” Geert en Thierry een beroep op weten te doen het ongekend zoveel beter hebben dan de gemiddelde Amerikaan, die in een dorp wonen en leven als Moab in de staat Utah. Een dorp dat volledig leeft op toerisme, maar vooral die 15+ procent fooi, want meer is het niet, de rest gaat op aan de Essentials van het leven. Maar of je nu in het relatief progressieve Colorado bent of in het extreem conservatieve Utah, de mensen blijven altijd respectvol voor wie je bent en waar je voor staat, zelfs als ze het niet aanstaat.
En al een tijdje gedurende onze grote Amerikaanse oversteek, bekruipt ons het gevoel dat er wat veranderd is ten opzichte van net iets meer dan een jaar geleden. Ligt het aan de huidige president, aan de duidelijke klimaatsveranderingen waar het tot juli sneeuwt in Colorado en de temperatuur tot boven de 35 graden is gestegen in de maand juni in de staat Utah, of is het rustig omdat deze 50 staten aankomende donderdag haar 243e verjaardag gaat vieren. Hoe het ook zij, wij hebben het gevoel dat het rustig is in dit land en misschien is Moab wel het beste voorbeeld. Nadat we bij Zax traditiegetrouw hebben gegeten zijn gelopen naar Woodys; dat volgens eigen zeggen de beroemdste en best bezochte bar van de wereld is. Wat vorig jaar misschien nog waar was, nu is het een verlaten shithole. Voordeel is dan wel dat we onze biljartcompetitie nieuw leven kunnen inblazen, waar ik natuurlijk na deze geweldige dag trots kan zeggen dat ik met 2-1 voor sta.
En zo eindigt een dag vol extremen van natuur, maar het geeft het gevoel van de afgelopen week weer. En die week loopt van de dag dat ik nog twee uur lang in de tandartsstoel lag in Denver tot het moment van nu waar ik dit verhaal aan het schrijven ben in de hoofdstad van de staat Idaho, waar de nekken nog roder zijn dan die van de staat waar de rode stenen overheersend en overweldigend zijn.
Oh ja, we hebben ook nog een stuk gereden… Eerst over de Interstate 70 om vervolgens via US 128 te eindigen in Moab. Daar had het verhaal over moeten gaan, maar dat is jammerlijk mislukt. Neemt niet weg dat we daar weer een paar geweldige bewegende beelden van hebben.
De Film: Only the Lonely on US-128
