Beide net zo fris als onze koffers en na een goed ontbijt stappen we in de auto om een begin te maken aan het einde van twee oversteken. De eerste oversteek is degene die gisteren we zijn gestart; The Great Oregon Crossing en deze is veel minder desolaat als die van gisteren, maar niet minder mooi. Maar veel belangrijker, deze rit gaat ons brengen aan het einde van The Great American Crossing, want vanavond gaan we figuurlijk het flesje gevuld met water van de Atlantische Oceaan legen in de grote of stille oceaan. Maar dat doen we niet eerder, voordat we even de stad Salem aandoen.
Want mijn fascinatie voor de hoofdsteden van alle staten blijft natuurlijk. Zonder succes heb ik deze vakantie voorgesteld om alle 48 opnieuw te doen en dan ook alle hoofdsteden aan te doen, maar deze ene heb ik er dan wel doorgekregen en zo is de stand van vandaag 23 van de 48, eigenlijk 50. Maar dat doen we niet eerder voordat Robert al zijn productgroepen in kaart heeft gebracht in de plaatselijke Walmart, waar ik fungeer als pakezel terwijl hij de schappen en producten fotografeert.
Maar eindelijk mogen we dan verder rijden naar de State Capitol en blijken de eerder bekeken foto’s van Google over dit gebouw niet fout. Foei wat een lelijk gebouw, iets wat je niet verwacht in het Oregon van toen en nu, maar eerder een gebouw is wat ontworpen is door Herr Speer voor de nooit gerealiseerde hoofdstad van de Wereld: Germania. En daarom besluiten we verder te rijden na het maken van een paar foto’s om terug te gaan in tijd. Minder ver dan de tijd van de Nazi’s, maar terug naar onze herinneringen aan route 101 langs de Stille Oceaan in het jaar 2007 en 2016, die net als nu geweldig zijn. En terug naar het jaar waar Robert net een jaar was en ik pas over een jaar zou worden geboren. We hebben het natuurlijk over het jaar 1969 en dat is het bouwjaar van ons hotel in Lincoln City in Oregon.
En bij aankomst blijkt dat het daar nog steeds 1969 is. Qua stijl, qua onderhoud hier en daar en de kamer zelf kan bij sommigen bekend zijn, want gezien de vele spiegels moet het wel in een slechte porno een rol hebben gespeeld. Alles voor de dichterlijke vrijheid, want alles was schoner dan schoon. Maar ik moest wel mijn mindset even aanpassen. Maar de echte schoonheid, de echte schoonheid is te vinden in het uitzicht want vanuit alle ramen die geen spiegels blijken, zie je een van de 7 wonderen van Oregon; De Oregon Coast. En naast Mount Hood, the Painted Hills, Crater Lake, The Columbia River Gorge, Smith Rock is dit het zesde wonder van Oregon wat we bewonderen en het is daadwerkelijk prachtig. En misschien ooit zullen we het zevende wonder ook zien; the Wallowa’s, maar voor nu legen we figuurlijk dat flesje met Atlantische Oceaan water, gaan we naar de bar van het hotel waar de glazen met sigaretten klaar staan en eten we onze garnalencocktail met whiskey saus op onder het genot van een weergaloze zonsondergang. Maar laten we niet vergeten dat onze oversteek officieel ten einde is, iets wat we morgen met een parade en vuurwerk gaan vieren. Maar voor nu nemen we genoegen met een timelapse van de zonsondergang, een xxl blower want in 1969 hadden ze nog geen airco en als allerbelangrijkste nu al geweldige herinneringen. En deze vakantie duurt nog een week waar Portland en Seattle nog in het verschiet liggen. Life is Good.
De Film: Sunset at the End of Our Crossing
Bij het einde van onze oversteek hoort een fenomenaal visueel spectakel en prachtig is het.
