Het is weer zo ver… Ik beleef een van de fijnste momenten van de vakantie! Te vroeg, lurkend aan een bak koffie in het restaurant van ons hotel, laptopje voor me waarop ik heftig aan het tikken ben op de allereerste volledige dag van onze vakantie, met een geweldig avontuur voor de boeg. Natuurlijk komen er mooiere momenten deze vakantie, maar voor nu is het geweldig en geniet ik met volle teugen, terwijl ik nog een flinke teug van m’n bak koffie neem. En op dit moment kan ik voor dit verhaal, wat zich afspeelt sinds dat ik het eerste verhaal van dit avontuur, geen andere titel bedenken die de dag beschrijft als die van gisteren; Swift Like the Wind… zo snel als de wind.
Want alles leek vanzelf te gaan vandaag. Je merkt dat vliegen steeds efficiënter wordt, ondanks alle veiligheidsmaatregelen en dankzij de techniek van de huidige tijd verloopt het proces van liggende positie in bed naar rechtopstaande stoel in het opstijgende vliegtuig dusdanig vlot, dat dat klusje in maar liefst drie en half uur geklaard kan worden en dat vind ik op zich een prestatie dat vooral te danken is aan ons eigen Schiphol. Wat ons betreft het beste vliegveld ter wereld en daar zijn we met recht trots op.
En dan de tijd tussen de rechtopstaande stoel tijdens het opstijgen en landen blijkt echt voor de wind te gaan, want deze tien en half uur durende klus wordt in slechts negen uur geklaard en je begrijpt pas echt dat dat bijzonder was als de piloot over de intercom vlak voor Portland zegt dat hij voor het eerst de riemen vast lampen aan gaat doen terwijl hij stevig de landing inzet voor PDX. Z’n letterlijke woorden waren dat hij zich niet kan herinneren wanneer hij voor het laatst over een afstand van ruim 8000 kilometer dat niet heeft hoeven te doen.
Zelfs de meest inefficiënte, tenenkrommend trage werknemers van de meest hufterige organisatie van deze aardkloot weten zelfs deze dag niet te verpesten, want ook daar is de 21e eeuw doorgedrongen en zo zijn we binnen een half uur door de douane van de Verenigde Staten heen om ons zelf schuldig te maken aan tijdverspilling en dat alleen omdat we niet goed kunnen kiezen tussen welke gave bak ons dit avontuur gaat vergezellen. Een keuze die niet te licht moet worden opgevat want we hebben een reis van meer dan 4700 kilometer voor de boeg.
En dan rest ons alleen nog maar te genieten van de heerlijke stad Portland, waar we snel werden geholpen aan een nieuw telefoonnummer met onbeperkt data en twee paraplus vanwege een enorme hoosbui. En zelfs die hoosbui kan ons humeur niet bederven en weet zelfs plaats te maken voor een zonnetje waar we dankbaar gebruik van maken om ons eerste vakantiebiertje te nuttigen in beertown Portland.
En was er dan helemaal geen wolkje aan de lucht? Behalve dan die ene die de wolkbreuk veroorzaakte? Tuurlijk wel, die zat hem vooral aan het begin en aan het einde van deze dag, want het hotel op Schiphol beviel ons dit jaar veel minder dan eerdere keren en aan het einde van deze lange dag zat voor mij het eten niet helemaal, waar ik overigens de schuld volledig bij mezelf moet leggen en niet bij de uitstekende koks van LucLac. En zo komt, na exact 24 uur, van horizontale positie op Schiphol naar een horizontale positie in Portland, Oregon in de Verenigde Staten van Amerika een einde aan een geweldige start van dit avontuur.
Fijn dat de reis zo goed is gegaan