Vandaag worden we, na een afwezigheid van ruim 11 jaar, weer voor het eerste in de Green Mountain State Vermont, wat een verbastering van Green Mountains op z’n Frans. Alhoewel we in het hoofdstadje van deze staat, Montpelier, slapen hebben we nog niks met dat feit gedaan en dat staat als eerste op het programma na alle gebruikelijke opstart dingen en het afwerken van checklisten, want we willen niks van waarde laten liggen in dit alleraardigst hotel.
En zo komen we rond 10 uur in dit alleraardigst stadje, wat meer op Pleasantville lijkt dan we ooit hebben meegemaakt. Niet dat het een zwart wit stadje is zoals in de gelijknamige film, maar bijna alles is perfect en pittoresk en ook hier weer trotsheid op alles wat het is en wat het niet is. Zo is het de kleinste stadje van alle 50 wat State Capitol, want 7800 inwoners is natuurlijk niks. Ook zijn ze er trots op dat dit de enige hoofdstad is zonder McDonald of welke fastfood keten dan ook. En zo zijn er nog wel wat meer feitjes, maar belangrijker is dat we het gewoon te schattig is voor woorden vinden (oh mijn hemel, we worden oud) en ook het capitol gebouw past helemaal in het picture-perfect plaatje.
En ook hier is dit gebouw vrij toegankelijk voor iedereen en worden we alleraardigst ontvangen door een bewakingspersoon, die geen eens ons wil doorlichten want hij vertrouwd ons meteen en hij voelt zich vereerd dat twee toeristen uit het verre Nederland zijn grote trots wil bezoeken. Helaas is de tour guide al weg maar we mogen het hele gebouw doorlopen en zo lopen we naar de prachtige senaat, lopen we gewoon de kamer in waar de Gouverneur zijn staat bestuurt en mogen we zelfs plaatsnemen achter het katheder van de voorzitter van het huis van afgevaardigden. Hoe geweldig en hoe leuk. Als je je in Pleasantville waant ga je dus blijkbaar ook zo schrijven. Na een klein uurtje sluiten we ons bezoek aan de capitol af en lopen we nog even het stadje in om verantwoorde koffie te kopen en een souvenir. Really! We worden echt oud, want sinds wanneer kopen wij souvenirs? Maar deze is wel leuk en stoer, als je bij ons thuiskomt zal je dat snel merken.
Maar picture perfect bestaat niet en zo keren we terug naar de realiteit die natuurlijk niet al te hard is. We hebben vakantie immers en we rijden in een prachtige bak juist niet over de snelweg maar een scenic byway langs en door de echte prachtige en herfstkleuren aannemende Green Mountains een rit van slechts 150 kilometer naar onze volgende bestemming, Manchester in Vermont. Hoeveel beter wil je het krijgen? Nou, het kan blijkbaar beter en dan vergeet ik even de wat minder plezante lunch. Want was Montpelier Pleasantville, Manchester is Pleasantville plus. Zeg maar het vergelijk tussen de iPhone 8 en iPhone X.
Maar Pleasantville, de plus versie of niet, is natuurlijk ook wat saai en dat vinden we helmaal prima. Ons hotel past fantastisch is het totale plaatje met een heerlijke kamer, een leuke bar en een geweldig restaurant. En na wat boodschappen blijven we in het hotel om daar te rusten, wat te drinken, heerlijk te eten, er achter komen waarom Hillary niet heeft kunnen winnen en waarom ze balen van Trump maar dat ze dat weinig kan schelen want ze leven in Vermont en Vermont bepaal haar eigen koers. En natuurlijk de plannen voor de volgende dag hebben gemaakt. Want we willen echt niet langer in het boring Pleasantville plus blijven en we moeten toch wat plannen. Al eerder had ik verteld dat het niet ons ding is, controlfreaks die we zijn, maar heel stiekem vinden we het wel heel erg leuk en er ontstaat daardoor een soort van rust. En dat allemaal door een orkaan genaamd Jose, die op dit moment over Provincetown op een zeer onplezierige manier heen raast.
Ik zou op je stemmen dat is zeker