LXXIX

Mijn voorliefde voor geschiedenis zal geen verassing zijn (bewuste spelfout voor dit verhaal). Zo hebben de verhalen uit de geschiedenisboeken en maatschappijleer l mij mateloos geïnteresseerd. Ik las ze altijd vooruit en wist het eigenlijk wel op het moment dat het echt behandeld werd door de leraar. I know, beetje uitsloverig is het wel. Maar op deze manier zijn er in mijn beleving fascinerende plekken ontstaan die ik graag gedurende mijn leven heb bezocht en wil bezoeken.

Gedurende al de verhalen van deze media is de meest in het oog springende, Dallas, waar we onze reis begonnen in 2009 om de plek waar JFK op 22 november 1963 werd vermoord vanuit de schoolboekhandel door Lee Harvey Oswald. Een feit wat nog steeds wordt betwist, niet de dood van Kennedy, maar hoe het gebeurd is. Laten we daar hier nu niet over discussiëren. Een andere plek is Hiroshima en het Manhattan project, je kan er allemaal over lezen op deze website.

Want de gebeurtenissen van de plek van vandaag staan ook al ter discussie. Niet zo zeer hoe, maar vooral wanneer. Was het 1 dag na mijn verjaardag 24 augustus, of was het omrekenend, vanwege de Romeinse 10 maanden kennende jaren, toch op de verjaardag van m’n vader, 17 oktober.

Het maakt niet uit, het gaat om die “ene berg” van gisteren die dood en verderf weet te verspreiden via as en lava in het jaar 79 Anno Domini, op z’n Romeins, LXXIX, en op z’n Nederlands 79 na de geboorte van Christus (ik geloof niet in God, maar ik geloof echt dat er rond dat jaar een verlicht persoon is geboren).

Terug naar de hoogtijdagen van het Romeinse rijk; het is groot, het Rooms-katholieke geloof wordt gezien als een splinter partij van de mensen die wonen in Judea, nu Israel. Het is de tijd vlak na Nero en er zijn al 10 jaar voor het jaar 79 problemen in de regio van de stad Neapolis en de berg genaamd Vesuvio. Het begint met een enorm zware aardbeving, waar de stad Pompeii hevig door wordt getroffen en 2 jaar later nogmaals, maar daarna vinden er lichte bevingen plaats en iedereen is bezig met de herbouw van de stad tot aan het moment ergens in het jaar 79, het jaar waar Keizer Titus regeert over het grote Romeinse rijk.

De rest is geschiedenis. Echt geschiedenis, want de uitbarsting van de Vesuvius weet meerdere grote steden in de omgeving van de vulkaan te vernietigen in slechts twee, ja twee, dagen door het as eerst en later de lavastromen, Keizer Titus belooft hulp, iets wat niet komt en zo raken Pompeii en Hercaluneum op een of andere manier in de vergetelheid, een ramp waar naar alle waarschijnlijkheid 16.000 mensen om het leven zijn gekomen.

Maar door al dat bloedhete as en die kokende lava wordt een florerende stad beter geconserveerd dan Rome en het wordt 1600 jaar later een beetje ontdekt en rondom 1750 gaat de significantie van deze bijzonder geconserveerde plek de geschiedenisboeken in. Maar ook nu worden er nog steeds ontdekkingen gedaan.

En net als JFK, Hiroshima en ooit mogelijk, de piramiden en de vallei der koningen, behoort deze plek tot een van die plaatsen die ik wil bezoeken als het kan. En dat doen we vandaag. Vink. We ontbijten, drinken en dineren vandaag, maar hetgeen, het enige, wat relevant is vandaag zijn de foto’s van deze bijzondere plek.

Het is het jaar 79 na Christus en dit is Pompeii, een florerende stad gelegen aan de berg, vulkaan, genaamd de Vesuvius. Wat een beleving, wat een ervaring en wat een top dag gedurende onze Odyssey. En daarmee had dit verhaal te einde moeten zijn, maar het wordt vervolgd na de foto’s van deze dag.

Zoals hier boven staat had ik het eigenlijk al de dag voor het bezoek Pompeii bedacht, maar het is anders gelopen dan we hadden verwacht. Niet het bezoek aan Pompeii want dat hebben we gedaan, zoals je kan zien.

Nee de omstandigheden hoe we dit hebben aangevlogen is volledig anders geworden. We zouden het vanuit Napels doen, met de metro en weer terug, maar, of het nou het eten van gisteren, de drukte, het lawaai, de warmte was of misschien we een combinatie, maar ik vind Napels niet meer zo fijn en daarom besluiten we de stad te verlaten om ons te verplaatsen naar het nog bestaande dorpje Pompei.

Dus eerst de auto ophalen uit de parkeergarage waar maar liefst drie medewerkers misschien wel 10 auto’s verplaatsen zoals een schuifpuzzel om vervolgens de Benz zonder schade de garage ui te rijden. Vervolgens weer doldwaze rit naar Pompei, Een korte rit van 25  minuten, maar we bulderen van lachen om het ongeduld van deze Italianen, die al beginnen te claxonneren als het stoplicht wel 0.1 seconde op groens staat.

En zo bereiken we aan het begin van de middag ons resort en het is er oorverdovend stil. Heerlijk. Gelukkig was de kamer gereed, zodat we ons konden installeren en ik twee uurtjes probeer te slapen om me op te laden voor het hoogtepunt van deze dag. En het is echt een hoogtepunt, hoe groots is het en hoe goed is de oude stad bewaard gebleven.

Maar na twee uur voelt het alsof de stenen onder- en de zon boven ons dezelfde temperaturen hebben bereikt als het lava toen en verzoeken we de verkoeling van het resort weer op. Ik weer in bed en Robert aan het zwembed.

En als dan aan het begin van de avond het luchtalarm afgaat, denk je toch: “Het zal toch niet?” Nee, niks gebeurt, maar we hebben de laatste drie dagen toch vrijwillig gebivakkeerd om de gevaarlijkste vulkaan ter wereld en men verwacht dat deze ergens gedurende deze decade kleinschalig zal uitbarsten. En gevaarlijk betekent hier het verlies van mensenlevens, want in het gebied rondom de Vesuvius wonen toch 700.000 mensen.

We sluiten de avond af in het restaurant van het resort, waar we net als de lunch, heerlijk hebben gegeten. Het wordt niet al te laat en ik hoop dat ik me morgen beter voel.