Mede dankzij de extra beenruimte, de slaappillen, het persoonlijk entertainment en natuurlijk de Wasabi nootjes van Jumbo Supermarkten (zie foto) was ons vlucht zeer comfortabel, waarbij we natuurlijk de piloten echt moeten bedanken. Na ruim 10 uur zijn we geland op LAX het internationale vliegveld van Los Angeles.
We hadden nogal wat spookverhalen gehoord over de lange wachtrijen bij de douane bij LAX en hadden ons daar ook op ingesteld, maar binnen 45 minuten werden we door het systeem uitgekotst en stonden buiten lekker ons sigaretje te roken.
En terwijl we dat deden zagen we de shuttlebus van onze autoverhuurder aankomen rijden en die hebben we meteen maar gepakt. En zo kwam het dat we binnen het uur, bepakt en bezakt, in de rij stonden om onze auto op te halen.
Na een minuutje of 10 waren we aan de beurt en overhandigden we de voucher aan de vriendelijke dame achter de desk. Omdat we al eerder via deze maatschappij onze auto hadden gehuurd, verliep het inschrijfproces erg gemakkelijk en toen kwamen de standaard vragen, zoals: “Wilt u GPS?”, antwoord: “Nee”. “Extra verzekeringen?”, antwoord: “Nee”. “Een luxere auto?” en hier zou het antwoord dan ook nee moeten zijn, maar we werden verleid om toch misschien te zeggen.
De dame greep haar kans en liet ons twee, absoluut mooie, auto’s zien. Maar goed, wat gaat dat dan kosten? Toen kwamen er twee aardige bedragen op tafel, waarvan we meteen dachten: “Nee”. Toen ging Robert aan de slag, met zijn nieuw ontwikkelde talenten en toen bleek dat een van die upgrades toch wel leuk zou zijn en zo zijn we er toch ingestonken want we zijn nu de trotse eigenaar van echt een veel te grote auto, namelijk een GMC Acadia (klik de link voor meer informatie).
Dit is zo’n auto waar je acht personen in kwijt kan, die hoger is dan jezelf, maar vol zit met leuke snufjes, zoals: als je hem in de achteruit zet, dat je op een display kan zien wat er achter je allemaal gebeurt, waar de achterklep automatisch opengaat en zo zullen er nog veel meer snufjes in zitten, maar dat gaan we de komende 22 dagen wel gaan ontdekken. Oh ja, er zit ook standaard GPS in.
En dat is maar goed ook, vanwege 2 redenen. 1. Zo’n TomTom kastje staat wel heel lullig in zo’n auto en 2. Toen we TomTom instelden gaf deze wel een hele vreemde route aan naar ons eerste hotel. Vooraf had ik, Ramon, alle route’s geprogrammeerd via Google Maps en, via vele omwegen (leuke woordspeling), weten te converteren naar TomTom. Blijkbaar een nadeel in een Windows-loze leefomgeving. Maar we weten niet zeker of dit helemaal goed is gegaan. Maar dat gaan we morgen echt testen op weg naar San Diego. Gelukkig hebben we een veel te dure back-up.
Maar goed we zijn dus over de top gegaan met deze upgrade, maar het rijdt helemaal geweldig op weg naar ons eerste hotel in Long Beach. Daar arriveerden we na een half uurtje rijden.
Ons hotel is gelegen in een volledig nieuwe buurt, genaamd “The Pike” en ook het hotel is pas 7 maanden open. De gehele buurt is in Art Deco stijl gebouwd en ziet er met de palmbomen best aardig uit.
Nadat we de koffers naar de kamer hebben gebracht en dat we de auto in parkeergarage hebben gezet, waar we ons nog even zorgen maakten over de hoogte van de auto, hebben we ons eerste, echte, vakantiebiertje gedronken en geproost op de super goed verlopen reis.
Na een “powernap” van een kleine 2 uur en een opfrisbeurt, hebben we de taxi gepakt naar een wijk wat ons leuk leek, maar na een half uurtje bleek dat het dat niet was en zijn we met de taxi weer teruggegaan naar “The Pike” en hebben we ons laten afzetten bij PF Chang’s, waar we weer heerlijk hebben gegeten (mijn hemel, wat zijn we toch gewoontedieren).
En zo komt deze lange dag, na nog een paar biertjes te hebben gedronken, tot zijn einde. Want ondanks 2 keer slapen, in ‘t vliegtuig en in ‘t hotel, zijn we nu toch ruim 33 uur op en is de totale vermoeidheid toegeslagen.
Morgen gaan we met onze superbak de echte kilometers maken op weg naar San Diego.
