In tegenstelling tot de laatste twee dagen, is vandaag de wekker onverbiddelijk en zitten we al om negen uur aan het ontbijt en rijden een half uur later, aan de linkerzijde van de weg, weg van ons laatste hotel in Groot Brittannië. Op weg naar Dover, want vandaar vertrekt de veerboot naar Duinkerken. We hebben reserveringen om 14.00 uur, maar de reis gaat zo voorspoedig dat we om half twaalf aankomen in Dover en er nog plek is op de boot van twaalf uur Britse tijd. En dat is toch mooi twee uur winst, althans dat dachten we terwijl we de veerboot op rijden.
De overtocht van twee uur brengen we door in de VIP lounge, want een veerboot vol met schoolreisbussen inclusief de bijbehorende passagiers geeft ons net iets te veel prikkels. De vaart verloopt rustig en om kwart over drie Franse, lees Nederlandse, tijd rijden we van de boot. En ja echt, we moesten even wennen aan het rechts rijden. De twee uur die we eerder gewonnen hadden, verloren we bij het rampgebied dat Antwerpen heet en ook werd bevestigd dat België het Schotland is van het Europese continent.
En zo rijden we rond een uur of negen in de avond, na 3005 kilometer op de weg, 600 kilometer op de boot en 300 kilometer op de been, de Benz op de oprit van ons huis, waarmee dit avontuur tot een einde komt. En wat een avontuur is het geweest. Om tot een conclusie te komen, moest ik echt even de foto’s terugkomen en was ik echt een aantal hoogtepunten vergeten. De bootreis heen, Bamburgh, E-di-burg, de Schotse Hooglanden, Glasgow, het geweldige Liverpool met The fab 4, Mount Snowdon, Bath, Oxford University, de fantastische natuur en dan vergeet ik ongetwijfeld de helft. Het weer is maar een paar keer een spelbreker geweest, maar vanaf Liverpool was daar de zon en dat was helemaal prima.
Maar de beste bijrol in dit avontuur zijn de Britten, wat een heerlijk, vriendelijk en behulpzaam volk. Maar, en dan moet ik natuurlijk de olifant in de kamer adresseren, of beter gezegd de hond in de kamer adresseren. Wat die Britten toch met honden hebben is mij volledig onduidelijk. Maar deze harig vlooienbalen zijn in dit land daadwerkelijk overal welkom. In het restaurant, tot daar aan toe, maar ik ben geen fan. Maar elk hotel dat we hebben bezocht is hond-vriendelijk, wat uiteindelijk heeft gezorgd dat mijn koffer niet op de grond heeft gelegen, want stel je toch voor dat de trouwe viervoeter inderdaad een vlooienbaal blijkt.
Alle gekheid op een stokje. Het was een reis om niet te vergeten. Wederom, als jullie het plezier hebben weten op te pikken van deze verhalen, geloof me het was nog veel leuker. En daarmee vinden we het een eer om dit eenentwintigste avontuur, deze blog, na het vierhonderdenachtennegenste verhaal van deze website officieel af te mogen sluiten. We hopen jullie weer bij het volgende avontuur weer te kunnen verrassen met wat wij mogen en kunnen ontdekken.
Wees lief voor elkaar, zorg voor elkaar, blijf veilig en tot een volgende keer.
❤️ Robert en Ramon
Bijzonder afwisselende reis en leuke verhalen!