Het is zaterdagavond 7 juni, kwart over 10 lokale tijd, we verblijven in het Lake District nadat we vandaag The Dear Green Place eerder deze ochtend hebben verlaten. Ik ga met mezelf weer een keer de 1 uur challenge aan. 1 verhaal in een uur inclusief foto’s gepubliceerd op het net. Soms heb ik van die uitdagingen nodig, want anders verzand ik in een verhaal en geniet te weinig van de dag waarin we nu leven. Mindfulness… Braak! En dat schrijf ik terwijl we op eerdergenoemd tijdstip al op de hotelkamer zitten in een typisch, grijs op reis, dorpje genaamd Windermere.
We werden heerlijk wakker in ons bed in de SeaBed iu Glencoe. En terwijl we de heerlijke ochtendjassen aantrekken, staat de ontbijtmand al klaar voor de ingang van onze SeaBed. Na een prima continentaal ontbijtje laden we onze auto en vertrekken na bijna een week weer naar de bewoonde wereld. Voor ons doen is dat best een lange periode zonder de geneugten die een stad brengt, maar aan de andere kant hebben we meer dan genoten van de Schotse hooglanden. Dus als we om 10 uur vertrekken uit Glencoe kunnen we alleen maar terugkijken op hoogtepunten, terwijl we langzamer maar zeker steeds meer afdalen naar zeeniveau. En hoe verder we dalen, hoe minder donker de wolkenmassa is en hoe lichter de dag lijkt.
We doen nog even een stop in het mooiste dorp van Schotland genaamd Luss. Het zou een lusst voor de ogen moeten zijn, maar ik vind het maar matig. Wel drinken we daar een heerlijke kop koffie samen meet een heerlijke carrot cake. Wij zijn inmiddels grijs op reis… pffff…
We rijden verder en wederom doen we dat zonder gebruik te maken van de snelwegen en naarmate we onze volgende bestemming bereiken, zetten we grotere vraagtekens bij Apple Kaarten. Hoe kan het zijn dat we over 7 Mijl =ongeveer 11 kilometer nog meer dan 50 minuten doen.
Dat werd al snel duidelijk. Misschien is het toch handiger om zo’n stad via de snelweg te betreden. Van Amerika weten we nog dat een snelweg ons vaak binnen drie blokken van het centrum wist te brengen. Wellicht is dat hier ook wel. Dus dat is een puntje voor de volgende keer. Een ander ding hier is de afstelling van de stoplichten hier. Waar in Nederland de stoplichten soms te strak zijn afgesteld, dat is hier zeker niet het geval. Gaat een stoplicht op rood, dan gaat het volgende stoplicht ogenschijnlijk pas een 30 seconden later op groen. Ook niet handig is dat we de eindbestemming hebben gezet op een blijkbaar niet bestaande parkeergarage, waardoor zowel Google Maps, als Apple kaarten volledig in de war raakten.
Hoe het ook zij. We weten een bestaande parkeergarage te vinden, rollen met onze koffers naar ons appartement, waar we meteen ons ruime luxieus appartement mogen en kunnen betreden en even genieten van dit heerlijke appartement midden in het centrum van The Dear Green Place. De bijnaam van Glasgow, de grootste stad van Schotland. De bijnaam komt direct van het Gaelisch: Glaschu, wat letterlijk betekent de lieve groene plek. Daar moet ik meteen aan toevoegen dat we dat op deze eerste dag hier, niet hebben mogen meemaken.
Glascow is een bijzondere stad. Waar wij zitten is het een stad dat zich kan meten met een Edinburg. Veel luxe shops, zoals Boss en mijn geliefde fruitwinkel. Loop je 2 blokken verder, dan haal je je neus letterlijk en figuurlijk op vanwege de vervallen gebouwen en de stank. Wij bezoeken voor vandaag wat van de dichtbij gelegen hoogtepunten, waaronder de zeer oude kathedraal, die de reformatie hier in Groot Brittannië heeft weten te overleven. Nog bijzonderder was de nabij gelegen Necropolis, waar veel indrukwekkende grafmonumenten en -stenen een soort van lugubere skyline vormen hoog boven de stad.
We lopen terug richting ons appartement en genieten van de etablissementen die onze omgeving biedt. Allereerst een grand cafe naast ons appartement en vervolgens een Aziatische brasserie aan de overkant van de straat en we toppen de avond af met een geweldige Schotse kroeg vol met meer dan vriendelijke mensen en muziek. En zo belooft deze dag in de lieve groene plek een goed voorteken van de dag die gaat komen.
