Dit verhaal over de dag van 16 juni is op 17 juni 2024 in Austin, Texas geschreven, maar pas gepubliceerd in mei 2025.
The Big D. Triple D had ook gekund. Het zijn een paar van de bijnamen van Dallas en deze bijnaam sprak het me meeste aan (wink, wink). Het was in 2009 ons startpunt van onze verkenningstocht van het zuiden van de Verenigde Staten. En bijna op de dag af zijn we er 15 jaar later weer. We hebben geen grootse plannen vandaag en navenant zal dit ook een kort verhaal zijn. De Kimpton bedden zijn heerlijk en dus maken we er deze ochtend lang gebruik van en dat kan ook, want in dit hotel kan je in het weekend tot twee uur in de middag. Kijk daar houden we van.
Het is geen twee uur ’s middags, maar het middag komt wel in zicht terwijl we aanschuiven om een uitstekend ontbijt te nuttigen. En gedurende het ontbijt bespreken we wat we gaan doen en besluiten om Downtown Dallas te bezoeken. En dan maak ik een behoorlijke domme fout door voor te stellen om het gewoon lopend te doen. Het is immers maar 15 minuten lopen vanuit Deep Ellum. Dat moeten we toch aankunnen, zoveel beweging hebben we niet gehad deze vakantie. Robert is net zo dom en zo lopen we met 34 graden Celsius naar de binnenstad van the Big D. En zo blijkt dat we soms echt domme toeristen zijn, want het is niet te harden buiten en zo lopen we van diep gekoeld hotel naar diep gekoeld hotel. Daar drinken we water en tussen de hotels bezoeken we het AT&T Discovery District, het gebied rondom het hoofdkantoor van deze telefoongigant. Daar speelt een goede DJ tussen oude en nieuwe gebouwen en het blijkt dat Dallas in 15 jaar veel veranderd is.
Na een volgende verfrissende stop in een hotel lopen we naar de plek, wat sinds 22 november 1963 niet of nauwelijks is veranderd; Dealey Plaza. Daar staat nog steeds de Texas School Book Depository; De Texas schoolboekenopslag, waar Lee Harvey Oswald vanaf de zesde verdieping op eerder genoemde datum JFK heeft vermoord en nog steeds staat op de weg nog een X die de plek markeert waar de kogels nummer Thirty Five fataal verwondde. Het goede museum wat nu in het gebouw van de schoolboekenopslag resideert hebben we in 2009 al bezocht en we besluiten dit jaar een ander museum te bezoeken. Het verhaal van dit bezoek kan je hier lezen
Via twee twee koele tussenstops bereiken we het Dallas Museum of Art, maar niet voordat we een ontzettend mooie muurschildering zien van de Dallas Mavericks, die op dit moment een best out of 7 spelen in de NBA finales. Basketbal dus. Gedurende onze vakantie stonden ze met 3-0 achter, maar gedurende ons bezoek aan Fort Worth hebben ze met grote overmacht hun eerste punt binnen gehaald. Ze zijn er nog lang niet, maar hopen voor ze dat ze winnen van de Boston Celtics, het is immers een Texas Roadtrip.
Eerder genoemd kunstumseum wordt gezien als één van de beste van Texas, maar ook van de gehele Verenigde Staten. We vinden het zeker goed, maar we hebben echt wel beter gezien. Nadat we het museum uitlopen besluiten we de slimme toerist te zijn en en nemen een Uber terug naar het hotel, waar Robert gaat zwemmen en lezen en ik een siësta houdt.
De avond in Deep Ellum is rustig voor ons, maar niet voor de wijk. Want het is een drukte van jewelste, waar blijkbaar vandaag de zwarte gemeenschap de wijk overneemt. Gisteren waren het vooral de blanke cowboys, die het straatbeeld bepaalde. Alle bars en eettenten hier krijgen hoge beoordelingen in deze wijk. En dat blijkt ook wel hoe gezellig het gisteren was en hoe goed het eten bij de Japanner Hibiki sushi vandaag is. We sluiten deze zondag alweer af op de dag zelf.
En voor zo’n dag met geen grootse plannen, zijn het toch alweer veel woorden geworden, met een paar bijbehorende foto’s. Go Mavericks!
