Street Art

Nadat we voor ons doen heerlijk uitslapen gaan we naar mijn eerste pret momentje en dat is een heerlijk ontbijt bij Pret-a-Manger. Even geen geheister met eggs, bacon, sausages and white beans in. tomato sauce, nee gewoon een pistoletje ham met appelsap. Laat duidelijk zijn dat dit geen klacht is. We hebben hier in Groot Brittannië heerlijk gegeten, met hier en daar de gebruikelijke teleurstellingen.

Mijn tweede pret momentje volgt als snel… We gaan namelijk met de Subway, waarvan de ingang, grappig genoeg, naast Subway de broodjeszaak ligt. De ondergrondse van Glascow is op London en Istanboel na het oudste metrosysteem van de wereld en diegene die me kennen heb ik een fascinatie voor de combinatie van geschiedenis van dit toch wat unieke vorm van transport. Waar in London het tonen van je iPhone of Apple Watch voldoende is, hier moet je ouderwets nog een kaartje kopen.

Onze laatste ervaring met een soort van ondergrondse, was de Elizabeth line. De nieuwste aanwinst voor transport binnen de metropool London, maar officieel niet een ondergrondse, alhoewel deze in centraal London geen daglicht ziet. De lijn is geopend in 2022 en laat zien hoe de toekomst van transport er uitziet. En dat zijn ruime tunnels en een perron van 200 meter lang, waar een net zolange trein elke twee en halve minuut stopt. Hoe anders is het hier. Dit is een perron van maximaal 50 meter, met vergelijkbaar lange treinen. Erg schattig.

Vandaag heb ik maar liefst twee georganiseerde rondleidingen, waarvan de eerste wordt verzorgd door Robert. Die heeft gisteren, terwijl ik aan het bloggen was, een route door een ander gedeelte van Glasgow bedacht. De ondergrondse brengt ons dicht in de buurt van de Universiteit van Glascow, waar we de prachtig oude campus bezoeken, die veel weg heeft van Zwijnstein, maar vooral prachtige foto’s weet op te leveren. Na de campus bezoeken we het nabijgelegen Kelvingrove kunstmuseum. Alles in deze buurt is vernoemd naar William Thomson, oftewel Lord Kelvin. Dezelfde Kelvin van de absolute temperatuurschaal.

We bezoeken de vijf topstukken van het museum, waaronder een Spitfire, een olifant en een indrukwekkend schilderij van Salvador Dali. En na een kop koffie met een gebakje (blijkbaar is dat een nieuw ding, heel erg grijs op reis) pakken we de ondergrondse terug naar ons hotel om ons op te maken voor de tweede rondleiding van vandaag.

Gisteren vertelde ik al de diversiteit van de stad Glasgow, waar een gevoel van ghetto en luxe elkaar heel erg snel afwisselen. Om de stad nieuw leven in te blazen zijn er diverse projecten gestart, waaronder de sloop van halve blokken om daar iets moois neer te zetten. Maar een ander initiatief was om de oude gebouwen op te fleuren door toestemming te verlenen om grote muren door straatartiesten te laten beschilderen. Glasgow is er beroemd mee geworden en wij gaan onder leiding van Liz de beroemdste en/of mooiste van de stad bekijken.

Liz is een vlotte dame, zeer lokale, dame. Met een accent waar je U tegen zegt. Het meeste kunnen we ontcijferen, maar soms duurt het even. Want terwijl ze over de kunst en de Glasgow spreekt, denken we elke keer dat ze het over saté, uitgesproken op z’n Indonesisch, heeft. Wij zien de Nasi Rames nergens voorbij komen? Maar uit een bepaald zinsverband kunnen we opmaken dat saté Glasgows is voor city, oftewel de stad. We worden door Liz rondgeleid langs indrukwekkende streetart, die ontzettend grote muren weten op te fleuren met soms betekenisvolle afbeeldingen. En het is mindblowing hoe snel deze straatartiesten een muur van 7 meter breed en 10 meter hoog weten te voorzien van een afbeelding. Dat kost ze vaak minder dan vier dagen werk. Bijzonder.

En zo worden we bijna twee uur vermaakt door Liz en de straatartiesten natuurlijk. Een goed gevulde dagbesteding moet worden met een beloond met een welverdiend drankje en dat doen we naast ons hotel, maar een andere pub dan gisteren. Een pub die volledig gevuld is, met heel veel Schotse mannen in Kilt. Vanavond speelt het Schotse voetbalteam een vriendschappelijke wedstrijd tegen IJsland. Voordat de wedstrijd begint ontmoeten wij een Engels/Schots stel waar we lange tijd mee aan de praat raken. Terwijl zij vertrekken, vertrekken ook het contingent aan stoere mannen in Kilt om naar de wedstrijd te gaan in het stadion van de Glasgow Rangen en is het voor ons tijd om net meer dan redelijk Italiaans te eten bij Sarti.

Na het eten eindigen we in een ontzettend leuke en chique Whisky ban, waar ik bij een pilsje blijf, maar Robert tot twee keer aan toe zich laat verleiden tot jet lokale sapje. En zo eindigt een geweldige dag in het bijzonder Glasgow. Ik kan iedereen aanraden om hier een bezoek aan te brengen, het is meer dan de moeite waard.