Vandaag nemen we met wisselende gevoelens afscheid van alle elementen vanAn t-Eilean Sgitheanach, the Isle of Skye. De natuur is geweldig, de weer elementen soms gewelddadig, de mensen meer dan vriendelijk en ons te kleine hotelkamer te licht en te klein. Want als je een hotel hebt zo noordelijk, met nog maar een paar dagen voor de langste dag van het jaar twintig vijfentwintig, dan mag je voor dat geld verwachten dat er verduisterende gordijnen zijn. Nee dus, en vanaf vier uur worden we met regelmaat even wakker vanwege de lichtinval. Het maakt niet uit, we slapen voldoende en al dat licht maakt het makkelijker om vroeger dan normaal op te staan.
Zo zitten we om half acht aan eenzelfde ontbijt als gisteren en laten we Portree om acht uur ’s ochtends achter ons. Een paar dagen geleden hebben we besloten om An t-Eilean Sgitheanach op een andere manier te verlaten, dan we via de bruggen zijn aangekomen. We gaan het verlaten per boot. Op zich een prima plan, iets wat we gisteren ook nog altijd, wellicht naïef, hebben bedacht. Maar gedurende een drankje in de leuke bar van gisteren werd er in eens gesproken over afzeggingen van afvaarten van boten . Niet verwonderlijk met de weersomstandigheden van de dag van gisteren, we hebben ze zelf op de berg mogen meemaken.
Een snelle controle gisteren bleek dat de door ons geplande overtocht die dag geheel was geannuleerd. Wat brengt dat voor de dag van vandaag? Vooral twijfel, maar de website zegt geen definitief nee. Dus, nadat we zijn weggereden en op het beslissingsmoment zijn aangekomen: Nemen we de eerder genoemde brug, of nemen we de boot? We besluiten het laatste te doen. De website geeft nog steeds aan dat er een kans van annulering bestaat, maar we durven het risico aan.
En zo slaan we af richting de haven van Armadale. En wouw wat een geweldige weg is dat. Ze kunnen het hier blijkbaar wel; goede wegen maken. Beetje cynisch dat de weg mede mogelijk gemaakt is door subsidies van de Europese Unie. Nou, na 30% van de weg hadden de Britten besloten tot Brexit en was het vandaar weer redelijk waardeloos. Maar toch, we bereiken de haven redelijk snel en ongehavend om daar te wachten op de pont, die ons naar Mallaige zal brengen.
Ondanks dat de boot voer, was de vaart meer dan spectaculair! We hebben alle graden van het kompas gevoeld en de pont had afentoe moeite om een meter verder te varen, alsof het aan het bokken was als een auto die in de verkeerde versnelling staat. Driekwartier later rijden we het vaste land op, beide zonde enige vorm van zeeziekte.
De reden waarom we een andere route hebben gekozen is om een andere route naar ons bekende eindpunt. Bijkomende voordelen zijn achteraf de spectaculaire overtocht naar het vasteland, die ons beter leidt naar onze eerste bezienswaardigheid van deze, droge/regenachtige/winderige dag brengt. En dat eerste punt waar we na toe rijden en vervolgens hiken is het viaduct van Glenfinnan. Op zich zegt dat misschien niet zo veel, maar als ik schrijf dat dit het viaduct is waar de Zwijnstein Express over reed op weg naar Zwijnstein, dan geeft het bij de meeste van jullie waarschijnlijk een aha moment.
De inwoners van Glenfinnan hebben waarschijnlijk 15 jaar geleden ook een aha moment gehad, van hoe kunnen we dit uitmelken en dat hebben ze wonderbaarlijk goed gedaan. Maar dit viaduct, blijkt ook zonder CGI van de Harry P. films meer dan waardig om te fotograferen, zeker als we boven de brug uit weten te klimmen. We missen de stoomtrein, de gestolen auto van de Weasley’s en de Demontoren, maar het is bijna een picture perfect plaatje.
Net als de afgelopen dagen wisselt het weer te snel en zijn de af te leggen afstanden te lang in tijd om echte hikes te kunnen doen. Daarom besluiten we vanaf nu ook dat we alleen nog maar likes gaan inplannen als we zeker weten dat de weersomstandigheden goed genoeg zijn. Neemt niet weg dat we een ander plan hebben hier in de vallei van de rivier Coe. Hier in de omgeving is namelijk een van de meest iconische scenes van de film Skyfall opgenomen. Je weet wel van de held Bond, James Bond.
Een punt die we alleen maar kunnen bereiken via een enkele weg met heel passeer havens. Net als bij de HP brug blijkt dat we niet de enige zijn die dit hebben bedacht. Maar na een goed half uur bereiken we de overlook naar de Glencoe vallei waar 007 en M mijmerend kijken en in feite afscheid van elkaar nemen. Die foto willen wij natuurlijk ook nemen en dat doen we zonder probleem, maar wij willende de mijmerende foto krijgen waar 007 en M naar die vallei in kijken. Dus vragen we ander stel die foto van ons te maken. Mijn hemel, blijkt dat nou de Razzie voor fotografie te worden dit jaar. Zo slecht zijn ze, dat we foto’s ook gewoon niet tonen. Fotografie is zeker een kunst.
Het is genoeg voor vandaag. Dat, en we willen naar onze volgende luxe bestemming hier in Glencoe. We hebben gekozen voor een Seabed. Een meer dan luxe pod uitkijkend op het nabij gelegen loch, met alle luxe die je maar kan bedenken. Alles te bedienen met een iPad, inclusief de een hot tub, een projector met scherm, lampjes in alle kleuren, je noemt het maar. En daar genieten we de rest van de dag van. We hadden al eerder luxe boodschappen gedaan en we eten bij de lokale food truck. Waar we wisselend van het eten genieten. En zo eindigen we heerlijk onze laatste dag in de Schotse Hooglanden. Met wisselend succes, maar iets wat we niet hebben willen missen. Voor nu is het wel weer tijd om naar de bewoonde wereld te gaan. Tijd voor een grote stad en het is een grote stad, want morgen vertrekken we naar de derde stad van Groot Brittannie en de grootste stad van Schotland: Glasgow.
Dat viaduct is echt fantastisch mooi zeg!