Nadat we gisteren zonder problemen naar Bamburgh zijn gereden, zien we vandaag vol vertrouwen tegemoet om naar de grote stad Edinburgh te rijden. Maar dat kan natuurlijk niet zonder een goed Full English Breakfast, die we beide iets minder full maken door het schrappen van de blood pudding, oftewel bloedworst. Na het stevige ontbijt is de auto snel gehaald en de koffers ingeladen om op weg te gaan richting Auld Reekie. En net als gisteren kiezen we niet voor de snelweg, maar een route langs de prachtige en ruige kust van Northumbria, maar niet zonder even afscheid te nemen van Bamburgh Castle vanaf een nabijgelegen strand.
Het is heerlijk rustig op de weg en net na het passeren van de Schotse grens besluiten we een kop koffie te drinken in de internationale haven van St. Abb. Nu lijkt het alsof er veel meer is dan de haven, maar geloof me dat is er niet. Het zijn 20 huizen rondom een semi-natuurlijke haven, waar de schepen als vissen op het droge liggen te spartelen. Het moment dat wij er aankomen is het eb en ligt het waterniveau meer dan vijf meter lager dan op het moment dat het vloed is. De koffie is heerlijk, het aangezicht is natuurlijk geweldig en het weer is fantastisch. Wat wil je nog meer!
De rest van de rit is prachtig en zelfs het drukke verkeer van Edinburgh is geen spelbreker en zo bereiken we de hoofdstad van Schotland rond kwart voor twee. We laden de koffers uit en brengen ze naar ons appartement voor de komende twee dagen. We zitten in het Wilde hotel, een oude bekende voor ons van ons laatste bezoek aan Berlijn. Eerlijk is eerlijk, we zijn wat teleurgesteld in de ruimte van de kamer. Die was in Berlijn bijna drie keer groter, maar het is verder schoon en netjes. Zoals ik al schreef het is een appartement en daar hebben we deze vakantie meerdere malen, heel bewust, voor gekozen. Het voordeel van dit appartement is dat het ook hotelfaciliteiten, zoals ontbijt en een bar, biedt.
Nadat we de koffers hebben uitgepakt en ons hebben geïnstalleerd lopen we weer naar buiten en kijken we omhoog waar Edinburgh Castle hoog op de rots resideert. Wat wel een soort van spelbreker is de drukte in de stad, want terwijl via stijle trappen naar de Royale Mijl klimmen, wordt het per trede drukker en boven aangekomen blijkt het een grote golvende mensenmassa voor het kasteel te staan. Daar hebben we geen zin in, het lijkt wel drukker dan London gedurende de kerst! Na wat speurwerk, blijkt dat het deze week vakantie is in het land van de roos. En blijkbaar hebben ze allemaal hun weg gevonden naar Auld Reekie, de bijnaam van Edinburgh. Een bijnaam die lang geleden is ontstaan toen er alles nog op kolen werd gestookt en dat zorgde voor een stinkende, soms zichtbare, wolk die zich over de stad verspreidde. Wij halen ons neus op voor die mensenmassa en besluiten de rest van de stad op een relaxte manier te ontdekken.
En het is daadwerkelijk een prachtige stad. Een stad die Robert bijna 40 jaar geleden al heeft ontdekt en die hoog op mijn verlanglijst heeft gestaan. Voor de rest van de dag hebben we weinig plannen verder. We nemen een late lunch, frissen ons op in het appartement, dineren wisselend bij Hot Toddy’s en genieten met volle teugen van een paar Pints in een lokale pub, waar drie muzikanten, al zittend aan een tafel, de meest geweldige lokale muziek ten gehore weten te brengen. Een gezellige afsluiting van onze eerste dag in Auld Reekie.
